W nocy z Niedzieli na Poniedziałek Wielkanocny we wsi pojawily się owinięte w słomę maszkary (zwane dziadami śmigustnymi) i obchodziły domostwa. Ubrane były w kożuchy, odwrócone włosiem do góry. Nogi bądź całe ciało, pokryte miały słomą. Twarz zakrywała im maska z baraniego kożucha bądź też materiału z doczepioną brodą, której towarzyszyły wąsy z konopi. Na głowy zakładały wysokie czapy ze słomianymi warkoczami, w które wplatano kolorowe wstążki. W rękach trzymały długie drewniane kije oraz kosze do których zbierały jajka. Postacie te nie mówiły, lecz turkały (wydawały z siebie pomruki, pohukiwania), dodatkowo rytmicznie tupiąc. Elementem ich pochodu było polewanie domowników wodą bądź porywanie kobiet z gospodarstwa i wciąganie ich do rzeki.

 Poniedziałek Wielkanocny jest ostatnim dniem świąt. W ten dzień chłopcy polewają panny wodą. To zwyczaj, który w Polsce cieszy się ogromną popularnością. Dzień ten nazywany jest także Dniem św. Lejka. Pierwotnie dyngus był wymuszaniem wszelkich datków pod groźba niechcianej kąpieli. Z kolei słowo śmigus - znaczy smaganie gałązką lub palmą.
Dzisiaj te dwa obrzędy połączono w jeden śmigus-dyngus, ale na szczęście smaganie gałązką odeszło w zapomnienie.