Transza to znaczy część. Niektóre kredyty banki wypłacają nie jednorazowo, ale w transzach. Tak jest na ogół w przypadku kredytów na budowę domu oraz kredytów inwestycyjnych (w tym także budowlanych) dla przedsiębiorstw.
Wypłacanie kredytu w transzach pozwala bankowi na monitorowanie sposobu wydawania pieniędzy, tego czy wydawane są zgodnie z umową, a w przypadku firm – także zgodnie z biznesplanem. Transze, ich liczba i wysokość ustalane są podczas podpisywania umowy o kredyt. Aby kredytobiorca mógł zgodnie z harmonogramem otrzymać kolejną transzę, musi rozliczyć wydatki z poprzedniej. Rozliczenie polega na przedstawieniu faktur i rachunków, choć na ogół bank rezerwuje sobie też prawo do zweryfikowania i oceny stanu faktycznego na miejscu prowadzonej inwestycji. Jeśli kredytobiorca nie rozliczy wydatków z poprzedniej transzy, bank może wstrzymać wypłatę kolejnej.

Ubezpieczenie kredytu. Każdy kredyt to ryzyko zarówno dla banku, jak i kredytobiorcy. Często ryzyko to zależy od okoliczności zewnętrznych. Im dłuższy okres kredytowania (a najczęściej związana jest z tym wyższa kwota kredytu), tym ryzyko jest większe. Rozmaite rodzaje ryzyka można ubezpieczyć. Ubezpieczanie różnych rodzajów ryzyka przy zaciągnięciu kredytu w banku nazywamy bankassurance.
Tak zatem, gdy bank udziela kredytu na samochód, żąda ubezpieczenia auto casco wraz z cesją polisy na jego rzecz. W przypadku kredytów hipotecznych ubezpieczana jest kupowana kredyt nieruchomość od takich zdarzeń jak powódź, pożar itp. Często ubezpieczenie obejmuje też samego kredytobiorcę – żeby bank miał pewność spłaty w przypadku jego śmierci lub utraty pracy. Ubezpieczenie podnosi wprawdzie koszt kredytu, ale zmniejsza ryzyko kredytobiorcy, czy też jego spadkobierców. Zmniejsza też ryzyko banku, dlatego w zależności od zakresu ubezpieczenia daje możliwość negocjacji marży i prowizji.

Umowa kredytowa to najważniejszy dokument ustalający wzajemne obowiązki kredytodawcy i kredytobiorcy. Prawo bankowe mówi bardzo dokładnie, co taka umowa powinna zawierać, a więc strony kredytu, kwotę i walutę, cel na jaki udzielony jest kredyt, zabezpieczeń kredytu, terminu udzielenia oraz terminów spłat. Z punktu widzenia kredytobiorcy najważniejsze jest, żeby bank wymienił w niej szczegółowo wszystkie koszty kredytu, takie jak oprocentowania i warunki jego zmiany, wysokość marży i prowizji, wysokość opłat związanych z prowadzeniem rachunku kredytu, czy innych opłat.

Uwierzytelnienie to stwierdzenie czyjeś tożsamości i wykluczenie możliwości, że osoba, z którą mamy do czynienia, może być kimś innym, a nie tym, za kogo się podaje.
Logując się do skrzynki pocztowej czy odblokowując telefon, podajemy nasze hasło. Jest to uwierzytelnienie jednoskładnikowe. Jest słabsze, bowiem hasło łatwo wykraść czy podsłuchać. Banki stosują bardziej skomplikowane uwierzytelnienie dwuskładnikowe. Najprostszym sposobem uwierzytelniania osoby w banku jest sprawdzenie jej dowodu tożsamości oraz zgodności podpisu z jej podpisem złożonym wcześniej na karcie wzorów podpisów. Coraz częściej korzystamy jednak z bankowości elektronicznej, składamy polecenie przelewu ze strony internetowej banku lub korzystamy z aplikacji w telefonie. Tu też konieczne jest dwuskładnikowe uwierzytelnienie. Polega ono na tym, że nie tylko wpisujemy znane nam jedynie hasło, ale dostajemy przez tonek lub sms kod, który następnie wpisujemy, żeby autoryzować transakcję. Już w niedalekiej przyszłości uwierzytelniać będziemy się dzięki biometrii.

Waluta to inne określenie pieniądza obowiązującego w danym państwie. Pieniądz, czyli waluta, jest miarą wartości dóbr i usług, środkiem do regulowania płatności i do rozliczeń. Za emisję własnej waluty odpowiada w większości rozwiniętych państw niezależny bank centralny. Tak jest też w Polsce. Bank centralny ma dbać o wartość pieniądza, a więc nie pozwalać na to, żeby było go za dużo w gospodarce, bo to powoduje nadmierny wzrost cen, czyli inflację. Dlatego ustala swój cel inflacyjny, a więc optymalny dla rozwoju gospodarki roczny wzrost cen.

Waluta obca to pieniądz pochodzący z innego państwa i w nim obowiązujący. Na świecie jest kilka walut, w których banki centralne gromadzą rezerwy, czyli oszczędności, na przykład na wypadek kryzysu. Są to waluty rezerwowe. Do tych walut należą amerykański dolar, euro, szwajcarski frank, brytyjski funt i japoński jen. Na międzynarodowych rynkach trwa nieustanna wymiana tych walut. Waluty wymieniane jedna na drugą (dolar na euro, funt na jena, jen na dolara itd.), tworząc tak zwane podstawowe pary walutowe. Pozostałe waluty, wśród nich złoty, mają mniejsze znaczenie i handel nimi odbywa się głównie na lokalnych rynkach.
W handlu na rynkach ustalane są kursy walut i są one wciąż zmienne. W krajach rozwiniętych, w tym także w Polsce, bank centralny zobowiązuje się na każde żądanie wymienić dowolną ilość złotych na podstawowe waluty obce i odwrotnie. Takie zobowiązanie oznacza, że w Polsce obowiązującą zasadą jest swoboda przepływu kapitału, podobnie jak w całej Unii Europejskiej.

WIBOR (Warsaw Interbank Offered Rate) jest to stopa oprocentowania pożyczek w złotych, jakich banki udzielają sobie nawzajem na rynku w Warszawie. Transakcje pożyczkami na rynku międzybankowym wynikają z tego, że niektóre banki mają nadmiar płynności (czyli po prostu za dużo gotówki), a inne widzą okazję do zarobienia na pożyczonych od nich pieniądzach w określonym terminie. Stopa ta nazywa się referencyjną, bo oznacza najniższy koszt pozyskania pieniądza przez bank od innych banków. Wartość WIBOR jest określana codziennie o godzinie 11.00 na podstawie ofert przedstawianych przez banki nawzajem sobie. WIBOR jest ustalana dla terminów od jednego dnia (a dziś do jutra, czyli overnight) do jednego roku. Wysokość WIBOR jest podstawą oprocentowania wszystkich kredytów ze stopą zmienną. Do większych zmian stopy WIBOR dochodzi wtedy, gdy rynek oczekuje zmiany oficjalnych stóp procentowych Narodowego Banku Polskiego. Z kolei zmiany wartości WIBOR wpływają na zmiany oprocentowania kredytów.

Wierzyciel to osoba, której jesteśmy coś winni. Najczęściej są to pieniądze, ale mogą to być także inne świadczenia – jak na przykład szklanka cukru pożyczona od sąsiadki.
Jeśli zaciągnęliśmy w banku kredyt, bank jest naszym wierzycielem. To, co jesteśmy mu winni, nazywa się wierzytelnością, a my jesteśmy jego dłużnikiem i mamy wobec niego dług, czyli zobowiązanie. Wierzyciel ma prawo żądać od nas spełnienia tego zobowiązania. W umowach pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem określany jest termin, w jakim dłużnik powinien spełnić swoje zobowiązanie wobec wierzyciela. Jeśli go w umówionym terminie nie spełnia, o takim zobowiązaniu mówimy, że jest przeterminowane. Wówczas wierzyciel ma prawo dochodzić swoich należności. Może z nami rozmawiać i umówić się na przesunięcie terminu, ale może też wstąpić na drogę prawną. Gdy sąd uzna, że powinniśmy oddać dług, którego termin spłaty już minął, wierzyciel ma prawo windykować swoje należności, na przykład za pośrednictwem komornika. Wierzyciele mają prawo windykować dług wynikający z niezapłaconej faktury bez postanowienia sądu, gdyż faktura jest dokumentem nakładającym obowiązek zapłaty w ustalonym na niej terminie.

Źródło: https://bankomania.pkobp.pl/bankowiki/