Tym razem SKO-wicze z kl. V a zwiedzili dwa najważniejsze zabytki Szprotawy: Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz Magdalenki.

Z historią zabytków SKO-wiczów zapoznał  Pan Karol Błaszczyk, któremu serdecznie dziękujemy za bardzo ciekawą i pouczającą lekcję!!!

Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny położony jest na najwyższym punkcie miejskiego centrum. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1260. 

Gotycki, pierwotnie jako budowla kamienna jednonawowa bez wieży, rozbudowana do trójnawowej w latach 1416-1424, ponadto późniejsze przybudówki. Obecny wystrój wnętrza barok i rokoko. W latach 1314-1811 pod patronatem tut. klasztoru św. Magdaleny. Do pocz. XIX wieku otoczony murem i cmentarzem. Na ścianach zewnętrznych wmurowane liczne płyty nagrobne i pamiątkowe.

Legenda głosi, że kościół wzniesiono na miejscu praktyk dawnego kultu pogańskiego. 

W wieży kościoła jest wmurowane Epitafium Bartłomieja z 1316.

Ciekawostki:

• Na północnej ścianie wieży kościelnej znajduje się wmurowana płyta nagrobna kaznodziei Bartłomieja z Wierzbna, uchodząca za najstarszą na Dolnym Śląsku.
  
• Pod kościołem znajdują się grobowce dawnych proboszczów oraz przejście podziemne do sąsiadującego z kościołem budynku klasztornego.
• Badania Muzeum Ziemi Szprotawskiej w 2006 doprowadziły do odkrycia nieczynnych schodów na wieżę, zamurowanego gotyckiego okna i portalu wejściowego oraz starego fresku przedstawiającego szprotawski zamek z panoramą miasta.

W wieku XIV na scenę wkroczył zakon Magdalenek, który odegrał w dziejach kościoła, jak i samego miasta, ogromną rolę. Zakon ten zwany zakonem Marii Magdaleny od Pokuty (Maria Magdalena dei poenitentia), powstał prawdopodobnie na początku XIII we Francji, co wynika z wystawionych już w latach 1227 i 1228 dokumentów. Zakon został odnowiony przez Beltrama Gallusa w roku 1278, a jego reguła określała : ,,panny upadłe przyjmować i do polepszenia przywodzić”. Ich reguła zakonna była regułą św. Augustyna. Szprotawskie Magdalenki miały już przed 1296 maleńki klasztor w Bytomiu Odrzańskim. Za wstawiennictwem wdowy po Henryku III Głogowskim Mechtildy i jej syna Henryka IV, biskup wrocławski Henryk I wyraził zgodę na przesiedlenie zakonu do Szprotawy. Stało się to 21 października 1314. jednocześnie zostało postanowione, że zakonnice, które dotychczas należały do klasztoru w Bytomiu Odrzańskim, w przyszłości w sprawach duchowych jak i świeckich mają być kierowane przez szprotawskiego proboszcza, plebana lub rektora i utrzymywane z dochodów szprotawskiego kościoła, zaś poprzednie własności mogą zachować. Biskup Henryk I zezwolił na przeniesienie klasztoru w piśmie wydanym we Wrocławiu dnia 1 grudnia 1314.

Biskup Nanker poświadczył 27 czerwca 1334 roku przekazanie klasztorowi praw patronackich nad kościołem, jak również przejście parafialnego uposażenia pod klasztorną administrację . Klasztor z biegiem czasu bardzo się wzbogacił, dzięki czemu zyskał również rozbudowywany dzięki klasztornym inwestycjom kościół, który z biegiem czasu pozyskał szereg kościołów filialnych. Zakon szprotawskich Magdalenek przestał istnieć dopiero w roku 1810, kiedy to uległ sekularyzacji.