Dwa tysiące lat p.n.e. ludzie nie tylko nie wiedzieli,

co to są pieniądze, ale w ogóle nie znali pieniędzy

w dzisiejszym rozumieniu tego słowa.

Pieniądzem było wszystko to,

co w danej społeczności miało uznaną wartość np. żywność,

narzędzia, tkaniny, ozdoby, a nawet za wykonaną usługę itp..

Początkowo wymieniano towar za towar,

handel odbywał się jako barter,

czyli wymiana “przedmiot za przedmiot”.

Pewne towary zaczęto traktować jako odpowiedniki

dzisiejszego pieniądza nazywanym wówczas ,,płacidłem”.

Płacidła charakterystyczne były dla okresu

handlu wymiennego i traktowane

były jako pieniądz pierwotny.

Pieniądz kruszcowy

 Wraz z rozwojem cywilizacji i handlu

poszukiwano coraz doskonalszych środków wymiany.

Dzięki swojej trwałości, ze względu na małą objętość,

łatwość transportu i podzielności na mniejsze części

okazały się nimi metale, żelazo, miedź,metale szlachetne,

czyli  złoto, srebro czy też platyna.

Kruszce i kamienie szlachetne stały

się pierwowzorem pieniądza

W siódmym stuleciu p. n. e. ważną rolę odegrali Fenicjanie,

bo to oni byli wynalazcami monet.

Chińczycy wprowadzili monety okrągłe

z kwadratowym otworem pośrodku, które bito do 1912 roku.

 Banknoty, czyli pieniądze papierowe,

po raz pierwszy pojawiły się w Chinach w X wieku. 

Mogły być wymienialne na kruszec,

a ich ważność była ograniczona do 3 lat. 

Najstarszy na świecie banknot (1380 r.)

 Początki pieniądza polskiego.

Początki pieniądza polskiego sięgają 2 poł. X w.

Pierwszymi monetami były srebrne denary Mieszka I.

 Emitowano je w niewielkich ilościach.

Każdy kolejny władca bił monety z własnym wizerunkiem.

Monety produkowano w prowizorycznej „mennicy”

( para tłoków menniczych, młoty, kowadło do sklepywania

srebra na cienką blachę, z której wycinano krążki nożycami.

Na czele stał mincmistrz, który przy pomocy tłoków

odbijał stempel menniczy.

Historia złotego

Złoty pojawił się po raz pierwszy jako moneta w 1663 r.

W XIV i XV w. złotym nazywano złote dukaty zagraniczne

z obiegiem w Polsce, początkowo obliczane na 14 groszy.

Złoty pozostawał przez dłuższy czas jednostką

wyłącznie obrachunkową. Obiegowe monety

obejmowały następujące nominały:

półgrosz – ½ grosza (do 1526)

grosz – 1 grosz (od 1367 do 1795, także później)

półtorak – 1½ grosza (od 1614 do 1660)

dwojak – 2 grosze (bity sporadycznie, głównie za

panowania Jana Kazimierza)

trojak – 3 grosze (od 1528 do 1795, także później)

czworak – 4 grosze (od 1565 do 1568)

 szóstak – 6 groszy (od 1528 do 1764)

ort – 18 groszy (od 1609 do 1756)

opiekun SKO Małgorzata I.