Sobótki to najbardziej charakterystyczny element nocy świętojańskiej. Były to wielkie ogniska, wokół których zbierali się mieszkańcy wioski. Rozpalano je tradycyjnie, pocierając drewnem o drewno. Nazwa sobótka po raz pierwszy wymieniona została w XIII w., jako imię świętej góry Ślęży, którą nazwano Sobótką od rozpalanych na niej ogni obrzędowych - wyjaśnia Barbara Ogrodowska w książce "Polskie obrzędy i zwyczaje".Wokół sobótek tańczyły ubrane na biało dziewczęta z przepasaną bylicą - czarodziejskim ziołem o wielkiej mocy, i śpiewały miłosne pieśni. Podchodzili do nich kawalerowie  i tak zaczynały się wspólne zabawy. Czasami chłopcy rozpalali własne ogniska i popisywali się skokami przez płomienie. Skakano też parami: chłopak z dziewczyną. Udany skok zapowiadał gorącą miłości wierność aż po grób.Sobótki miały moc oczyszczającą. Wrzucano do nich wspomnianą bylicę, co miało odpędzać złe moce, zwłaszcza działanie czarownic.

Kwiat paproci

To kolejny symbol nocy świętojańskiej. Mówiło się, że zakwita na chwilę o północy przed dniem św. Jana, czyli z nocy 23 na 24 czerwca. Miał świecić niezwykłym blaskiem i wskazywać drogę do ukrytych skarbów. Przed północą udawano się na jego poszukiwanie. Temu, kto go znalazł, zapewniał bogactwo i szczęście.

Wianki

Były symbolem panieństwa. Dziewczyny plotły je z polnych kwiatów, przywiązywały do deski, a w środek wstawiały świecę. W noc świętojańską należało puścić je na wodę. Ich dalszy los odzwierciedlać miał losy panien.Jeśli szybko odpływały od brzegu z prądem wody lub jeśli złapał je ukochany wróżyły wielką miłość, szybki ślub i długie życie. Natomiast jeśli wianek zaplątał się w wodorosty lub przybrzeżne krzaki dziewczyna miała pozostać panną przynajmniej przez rok.