Żarłoki mają złe zwyczaje, 
A kto się na noc zbytnio naje, 
Temu żołądek spać nie daje.

Ręce więc złoszczą się z początku: 
„Ty nam nie dajesz spać, żołądku, 
To jest, żołądku, nie w porządku!”

Niebawem głowa się odzywa: 
„Na złych manierach ci nie zbywa, 
Przez ciebie jestem nieszczęśliwa”.

Po chwili krzyk podnoszą nogi: 
„Chcemy już spać, żołądku drogi, 
A ty zakłócasz sen nasz błogi”.

Wątroba kwęka: „Pora nocna, 
Już ze snu się wybiłam do cna, 
A wszak nie jestem taka mocna”.

Serce się tłucze coraz głośniej: 
„Żołądku, miotasz się nieznośnie, 
Przez ciebie moich snów nie dośnię!”

Oczy i usta jęczą z cicha, 
Zgrzytają zęby, język prycha: 
„Żołądku, dość już, dość, u licha!”

No a żołądek, płacząc prawie, 
Wzdycha: „Cóż mogę rzec w tej sprawie? 
Ja się nie bawię, tylko trawię, 
A do strawienia mam, niestety, 
Dwie bułki, masło, ser, kotlety, 
Jeszcze daleko mi do mety…”

Żarłoki mają złe zwyczaje 
I kto się na noc zbytnio naje, 
Ten niewyspany potem wstaje.