Pierwsze szkolne kasy oszczędności powstały w XIX wieku w Belgii, następne w Anglii, Francji, Niemczech i Austrii.

  Na ziemiach polskich sama idea oszczędzania przez dzieci była poruszana już przez Komisję Edukacji Narodowej, która w 1773 roku zalecała "ćwiczyć dzieci w oszczędności". Od początków XX wieku były podejmowane próby utworzenia szkolnych kas. Ponieważ ziemie polskie znajdowały się wówczas pod zaborami, powstałe szkolne kasy miały charakter lokalny. Pierwsza z nich powstała w 1906 roku w Sokalu. 

  Prawne uregulowanie funkcjonowania SKO nastąpiło w 1925 roku wraz z wydaniem przez Stanisława Grabskiego, ówczesnego Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, specjalnego okólnika, w którym wskazywał, że „młodzieży szkolnej należy wpajać umiejętność i zasady oszczędzania pieniędzy”. Jednym ze sposobów realizacji tego celu miało być tworzenie SKO. W roku szkolnym 1934/1935 kuratelę nad działalnością SKO objęła Pocztowa Kasa Oszczędności. Do wybuchu II wojny światowej (w jej trakcie działalność została zawieszona) SKO działały w blisko 14 tysiącach szkół różnych typów, skupiając ponad milion członków.

  Działalność SKO wznowiono w 1947 roku. Kolejne lata to okres największego wzrostu liczby szkół uczestniczących w programie – do 1957 roku założono je w niemal 20 tysiącach placówek w całym kraju. W 1971 roku prowadzenie SKO przez Powszechną Kasę Oszczędności (powstała w 1950 roku w miejsce zlikwidowanej Pocztowej Kasy Oszczędności) zostało uregulowane zarządzeniem Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. W 1999 roku PKO Bank Polski zdefiniował prowadzenie SKO w swoim statucie jako jedno z zadań banku.

KSIĄŻECZKA SKO

SKARBONKA PKO (WZÓR Z 1920 R.)