W Poniedziałek Wielkanocny najpopularniejszym zwyczajem na Podhalu było wzajemne oblewanie się wodą. Najbardziej narażone na polewanie były dziewczęta, które często były przemoknięte do suchej nitki po zaciągnięciu pod studnię, wrzuceni do koryta czy potoku. Dla dziewczyny ilość wylanej na nią wody uchodziła za miarę powodzenia u płci przeciwnej i była wręcz powodem do dumy. Polewanie rozciągało się w czasie i trwało „w każdy piątek do Zielonych Świątek”. Później zwyczaj polewania znacznie złagodniał, wiadra zamieniono na flakoniki wody kwiatowej, a pokropienie panny na wydaniu perfumami stało się ogólnie przyjętą formą zalotów, oznaczających poważne zamiary matrymonialne.

Prawie zanikła też tradycja „chodzenia po śmiegurzcie”, czyli odwiedzania gospodarzy przez grupki chłopców, którzy w zamian za śpiew i okolicznościową oracje otrzymywali dary, najczęściej żywność.

polewacka