Dawanie dzieciom kieszonkowego ma swoich zwolenników i przeciwników. Niezależnie od argumentacji, jedno jest pewne: aby dzieci nauczyły się przedsiębiorczości i oszczędzania, muszą mieć dostęp do praktyki. Co zrobić, aby kieszonkowe było taką możliwością, a nie „zabawą w wydawanie”?

Warto zapytać dziecko, czy w ogóle odczuwa potrzebę posiadania swoich pieniędzy. Jeżeli rodzice podejmą decyzję bez konsultacji, maluch może być onieśmielony czy przytłoczony odpowiedzialnością. Jeżeli dziecko wykazuje chęć posiadania pieniędzy, albo jest już w wieku szkolnym i własne pieniądze są potrzebne np. podczas wycieczek klasowych, warto przeprowadzić z nim więcej niż jedną rozmowę. Podczas dialogu należy ustalić, na co dziecko przeznaczy kieszonkowe, co może kupować a czego nie oraz jak często i jaką sumę będzie otrzymywać. Spokojny dialog i jasne ustalenia wyznaczają dziecku ramy, w obrębie których może doświadczać pierwszej finansowej niezależności. Ważne są tutaj obie strony - zarówno rodzic, jak i dziecko powinno wypowiedzieć się na temat swoich oczekiwań względem kieszonkowego. Warto pytać dziecko, na co chciałoby przeznaczyć pieniądze, dlaczego w ogóle chce mieć kieszonkowe - to uczy logicznego myślenia i analizowania własnych motywów działania.

Aby dialog był skuteczny, rodzic powinien wprost powiedzieć dziecku, na co może przeznaczyć pieniądze - zamiast „na drugie śniadanie w szkole”, należy uściślić, jakie produkty dziecko może kupić, np. sok czy słodką bułkę. Jeżeli jesteśmy przeciwnikami fast foodów, to wyraźnie powiedzmy dziecku, że nie zgadzamy się, aby wydawało kieszonkowe na hot-dogi i pizzerki ze sklepików obok szkoły.

 Kieszonkowe, żeby uczyć rozsądnego dysponowania pieniędzmi, powinno umożliwiać dziecku dokonywanie drobnych zakupów, np. kupienie ulubionego miesięcznika czy odłożenie pewnej sumy do skarbonki. Jeżeli dziecko otrzyma kilka złotych tygodniowo, tak naprawdę ani nie będzie mogło nic konkretnego kupić ani odłożyć - wyzwala to frustrację zamiast budować przedsiębiorcze postawy. Nie można też przyznać dziecku za wysokiej sumy. Z jednej strony rodzi to pokusę wydawania na różne niepotrzebne rzeczy, a z drugiej uczy, że nie trzeba oszczędzać, bo „przecież zawsze mi zostaje”.

zdjęcie pochodzi www.megapedia.pl

Pierwsze kroki oszczędzania

1. Rozmawiaj - zanim przyznasz dziecku kieszonkowe, porozmawiaj o jego potrzebach i wyobrażeniach o pieniądzach, ustal jasne zasady, na co może wydawać pieniądze, a na co nie. Dziecko musi poznać też skutki łamania zasad.
2. Ustal adekwatną sumę - suma powinna umożliwić nabycie jakiegoś towaru oraz cykliczne odłożenie chociaż kilku złotych na wybrany cel. Za mało pieniędzy może powodować frustrację, za dużo jest okazją do lekkoduszności.
3. Bądź konsekwentny - jeżeli dziecko złamie zasady np. kupi zakazany produkt, trzymaj się wspólnie ustalonych zasad. Jeżeli chcesz nauczyć swoją pociechę odpowiedzialności, nie dawaj dodatkowych pieniędzy, jeżeli dziecko je lekkomyślnie wydało, nie płać za produkty, które dziecko deklarowało przy ustalaniu sumy kieszonkowego.
4. Interesuj się – pamiętaj o tym, że od teraz twoje dziecko ma pieniądze i może je wydawać w różny sposób. Pytaj raz po raz, jak mu idzie oszczędzanie, monitoruj czy faktycznie przeznacza pieniądze na to, co było ustalone. Jest to szczególnie ważne w przypadku starszych dzieci, które mogą się spotkać z różnymi pokusami finansowymi. Nie przesadź też z kontrolą, za duży nacisk może odstraszyć i zniechęcić twoje dziecko do oszczędzania.

Powyższa treść wykładu to fragmentu artykułu Karoliny Oleksy zamieszczonego na stronie internetowej bankomania.pkobp.pl Zachecamy dp przeczytania całeś treści

 https://bankomania.pkobp.pl/dla-najmlodszych/