Depresja

23 lutego

Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją

Depresja to nie jest choroba dorosłych.

Dotyczy również dzieci i to bardzo małych, a zdaża się to coraz częściej.

Powody depresji u dzieci są różne i często nie mają związku z domem.

Mogą być wywołane problemami rodzinnymi,

np. rozwodem rodziców lub śmiercią kogoś bliskiego,

ale mogą też być skutkiem przemocy w szkole, cyberprzemocy,

molestowania czy zażywania środków psychoaktywnych.

Na kliniczną depresję cierpi 1% dzieci przedszkolnych powyżej 2-, 3-go roku życia,

2% w grupie dzieci 6-12 lat oraz do 20% w grupie młodzieńczej.

Wirtualne słowa, rzeczywisty ból - cyberprzemoc

Cyberprzemoc to dla dzieci korzystających z internetu

niemal codzienność.

Większość styka się z nią regularnie w charakterze świadków

– biernych obserwatorów, którzy nie chcą, nie potrafią

lub nie wiedzą, że mogą dręczonym kolegom czy koleżankom

pomóc.

Takiej pomocy potrzebować może już co piąty uczeń.

Brak wsparcia może doprowadzić do tragedii – depresji,

stanów lękowych, a nawet .......  

Zabójcze słowa - przemoc werbalna może wyrządzić większą krzywdę niż agresja fizyczna. Ofiara poddawana długotrwałemu dręczeniu w formie wyzwisk i wulgaryzmów, ośmieszana i wykluczana ze środowiska przeżywa traumę, z którą będzie próbowała sobie poradzić całymi latami, o ile ktoś w porę nie pomoże.  Dziś media społecznościowe to współczesna „wylęgarnia” zachowań przemocowych. Z internetu korzysta codziennie ok. 94 proc. nastolatków, z czego co trzeci jest online niemal cały czas. Wynika z tego, że duża część negatywnych zachowań wobec innych ma miejsce za pośrednictwem internetu i urządzeń mobilnych.

Internet to dla wielu „real” – jest wiele przypadków, które stanowią tylko wierzchołek góry lodowej problemu, jakim stała się dziś cyberprzemoc. O najtragiczniejszych w skutkach historiach słychać w mediach najwięcej, większość przypadków przemocy w sieci nie jest ani zgłaszana, ani skutecznie rozpoznawana, często nawet przez same ofiary.

Cyberprzemocą są działania, które pozornie wydają się mało dotkliwe. Są to sytuacje wykluczenia, gdy młoda osoba jest usuwana z grona znajomych przez większą liczbę rówieśników, wyrzucana z prywatnych grup lub pomijana w ich tworzeniu.

Tu niby nikt nikomu nie wyrządza widocznej krzywdy, a jednak ofiara czuje się poszkodowana. To wykluczenie jest bardzo dotkliwe, bo dziś życie młodych ludzi toczy się w dużej mierze w Internecie i jeśli nagle tracą do niego dostęp, czują się „wyautowani”.

Cyberprzemoc to też:

• ośmieszanie,
• obrażanie i poniżanie ofiary z powodu jej wyglądu, zachowania, postawy bądź wyznawanych wartości,
• podszywanie się pod nią lub włamanie na jej konto,
• ujawnienie jej wizerunku (zwykle w krępującej sytuacji), tożsamości czy orientacji seksualnej,
• seksting – przesyłanie przez urządzenia mobilne, media społecznościowe bądź komunikatory internetowe intymnych zdjęć.

Jak wynika z badań NASK, takie fotografie otrzymał co czwarty nastolatek,a co dziewiąty samodzielnie wysłał komuś swoje roznegliżowane „selfie”i stracił nad nim kontrolę.

To, że dziecko doświadcza przemocy w sieci, nie oznacza, że jego cierpieniezamyka się w tej przestrzeni i nie przenosi do życia poza internetem.

Tradycyjny podział na świat wirtualny i realny coraz częściej już w ogólenie przystaje do naszych czasów. Świat internetu jest dziś jak najbardziej realną rzeczywistością. Przestrzenie te łączą się i przeplatają.

Młodzi ludzie potrafią komunikować się ze sobą w dwóch wymiarach jednocześnie. Rozmawiają, siedząc obok siebie, i jednocześnie przesyłają sobie wiadomości tekstowe bądź różne materiały. Te konwersacje się przeplatają, odbywają równolegle. Tak samo jest z przemocą.

Cyberprzemoc i przemoc „na żywo” uzupełniają się i dzieją się w tym samym czasie.

Dlaczego dzieci to sobie robią?

Część z powodu własnych frustracji, poczucia odrzucenia i osamotnienia w środowisku rodzinnym. Przelewają na innych trudne emocje, w ten sposób odreagowują.

Część robi to „dla zabawy”, myśląc, że to przecież zabawne i śmieszne, szczególnie, jeśli spotyka się z aprobatą u innych. Sprawca cyberprzemocy nie widzi reakcji drugiej osoby na dany komentarz. Nie widzi, że coś kogoś dotyka, uraża, boli. Jeśli coś do kogoś mówi się wprost,  jest większe prawdopodobieństwo, że będzie trzeba skonfrontować się z emocjami, jakie wywołały moje słowa w drugim człowieku.

Problemem jest też często brak reakcji ze strony ofiary. Nie potrafiąc się obronić, nie odpowiadając na obelgi i nie stawiając granic, daje sprawcom przyzwolenie na kontynuowanie działań. Blokowanie internetowych funkcji, „banowanie” sprawców czy usuwanie własnych kont zdarza się rzadko. Dla młodych użytkowników internetu takie działanie w ogóle nie wchodzi w grę. Zniknięcie z mediów społecznościowych, oznaczałoby zniknięcie z prawdziwejrzeczywistości, środowiska, grupy rówieśniczej, życia w ogóle.

Cyberprzemoc często ma miejsce poza profilem ofiary. Zdjęcia, materiały, opinie „żyją” na innych profilach, w zamkniętych grupach i forach, gdzie ofiary nie mają dostępu i nie mogą ich w żaden sposób kontrolować.  

Kraje, w których problem przemocy w sieci rośnie z roku na rok, szukają rozwiązań głównie w dziedzinie nowych technologii.

Musimy uczulać się wzajemnie na przemoc w otoczeniu, na właściwe zachowania i reakcje, uczyć się empatii, tolerancji, szacunku do innych.

Trzeba też uczyć się ochrony swojej prywatności w sieci: wytłumaczyć, że nie każde zdjęcie czy informacja nadają się do upubliczniania, że liczba znajomych, lajków czy udostepnień nie są wartością samą w sobie, że są techniczne funkcje serwisów społecznościowych, które umożliwiają nam ochronę wizerunku.  

Nic nie zastąpi zdrowej kontroli rodzicielskiej oraz bliskiej relacji z rodzicem,by dziecko wiedziało, że jakikolwiek problem może temu rodzicowi powierzyć.

 --------------------------------------------------------------------------------

Z badań ankietowych Najwyższej Izby Kontroli wynika, że z cyberprzemocą zetknęło się ok. 40 proc. polskich uczniów. Blisko połowa przyznała, że gdyby była jej ofiarą, nikomu by o swoim problemie nie powiedziała. Według ekspertów z instytutu badawczego NASK, „najpopularniejszymi” formami cyberprzemocy są wyzwiska (32,2 proc.) oraz poniżanie i ośmieszanie (19,4 proc.). Równie częste jest rozpowszechnianie kompromitujących materiałów, straszenie, szantażowanie i próby podszywania się pod inne osoby.

Numer Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży: 116 111