IKO to aplikacja PKO Banku Polskiego umożliwiająca dokonywanie płatności mobilnych. Dzięki aplikacji IKO można obsługiwać własny rachunek bankowy (konto w PKO BP, Inteligo, portmonetka IKO) na telefonach z systemem iOS, Android, Windows Phone, Symbian, Java lub Blackberry. Aplikacja IKO umożliwia sprawdzanie salda rachunku i historii transakcji, zlecania przelewów pomiędzy własnymi rachunkami, polecenia przelewów zwykłych i zdefiniowanych bez konieczności logowania się do systemu bankowości elektronicznej. IKO łączy funkcje bankowe z płatniczymi, czyli regulowaniem płatności w sklepach tradycyjnych i internetowych i wypłaty z bankomatów za pośrednictwem smartfonów.

Import to przywóz towarów i usług z zagranicy. W Unii Europejskiej, podobnie jak w przypadku eksportu, przywóz towarów w krajach należących do UE nie nazywa się importem, tylko zakupem wewnątrzwspólnotowym. Od początku transformacji ustrojowej, czyli od la 90. zeszłego stulecia, import odgrywał dla Polski bardzo ważną rolę, gdyż nie był to tylko przywóz towarów konsumpcyjnych, ale również maszyn i urządzeń, czyli środków produkcji oraz technologii i kapitału. Dzięki temu polska gospodarka mogła się modernizować, ale z drugiej strony nasz kraj miał wskutek tego ujemne saldo w handlu zagranicznym, czyli deficyt. W ciągu kilku ostatnich lat saldo to zaczęło się wyrównywać, co może świadczyć o dojrzałości gospodarki.

Indeks giełdowy to podstawowy wskaźnik koniunktury na rynku. Indeksy ogłaszają same giełdy, jak również instytucje inwestycyjne, na przykład banki, analizujące koniunkturę na giełdach. W przypadku giełd towarowych sprawa jest dość prosta, bo np. cena bruszla soi to jednocześnie indeks (choć tu też tworzone są indeksy złożone z grup towarów). Sprawa jest bardziej skomplikowana na rynkach finansowych, gdzie notowane są akcje tysięcy spółek. Do składu indeksu wybierana jest pewna grupa spółek, na przykład największe notowane na danym rynku, spółki przemysłowe, budowlane albo banki. Każdej ze spółek wchodzących w skład indeksu przyznawany jest pewien „udział” wyrażany procentowo, zazwyczaj w zależności od tego, czy jest to duża, czy mniejsza spółka, a czasem także od jej udziału w obrotach giełdy. Kiedy ceny akcji spółki rosną, proporcjonalnie do jej udziału rośnie też wartość indeksu. W ten sposób wzrost lub spadek cen akcji każdej ze spółek wchodzących w skład indeksu przelicza się na jego wartość w proporcjach do udziału każdej z nich w indeksie. Indeks giełdowy służy nie tylko informacji o koniunkturze na danym rynku czy w sektorze gospodarki. Na jego podstawie konstruowane są rozmaite instrumenty pochodne, służące albo zabezpieczaniu transakcji, albo też po prostu spekulacji.

Inflacja oznacza trwały wzrost cen w gospodarce, a zatem i obniżenie wartości pieniądza. Wzrost cen szacowany jest na podstawie koszyka dóbr, którego skład co roku jest modyfikowany, gdyż ma odzwierciedlać preferencje konsumpcyjne całego społeczeństwa. Przyczyny inflacji mogą być różne. Jest na przykład inflacja popytowa, gdy w gospodarce jest zbyt dużo pieniędzy, lub inflacja kosztowa, kiedy wzrost cen spowodowany jest wzrostem kosztów produkcji. Niska inflacja jest dla gospodarki korzystna i świadczy o jej wzroście. Jednak inflacja może mieć różne nasilenie, od pełzającej (1-5 proc.), przez krocząca (5-15 proc.), galopującą (powyżej 15 proc.), po hiperinflację, kiedy ceny rosną po kilkadziesiąt procent rocznie. Hiperinflacja powoduje załamanie gospodarki. Aby uniknąć zbyt wysokiej inflacji, kontrolują ją banki centralne, ustalając cel inflacyjny, czyli roczny poziom wzrostu cen dla gospodarki korzystny. Żeby osiągnąć ten cel, ustalają wysokość stóp procentowych, czyli koszt pieniądza. Kiedy pieniądza w gospodarce jest za dużo, podnoszą jego koszt, a gdy za mało - obniżają go.

Instrument finansowy to rodzaj umowy zawieranej pomiędzy dwoma stronami, w wyniku której jedna uzyskuje prawo do otrzymania pieniędzy (lub na przykład akcji) od drugiej strony, a ta druga automatycznie ma wobec niej zobowiązania finansowe (na przykład jeśli wyemitowała obligacje albo zaciągnęła kredyt) lub – jak w przypadku akcji – oddaje jej część własnego kapitału. Listę instrumentów finansowych zawiera polskie prawo, jak też unijna dyrektywa MiFID. Instrumentami finansowymi są więc akcje, obligacje, bony skarbowe, bony komercyjne, certyfikaty depozytowe, a także pochodne instrumenty finansowe, jak na przykład opcje, kontrakty terminowe, kontrakty futures, swapy. Ponieważ instrumentów tych jest bardzo wiele, a korzystanie z niektórych wymaga wysoko specjalistycznej wiedzy, specjalistom nie wolno oferować takich instrumentów osobom, które nie mają odpowiedniej wiedzy i doświadczenia.

Inteligo to internetowe konto bankowe oferowane przez PKO Bank Polski, przeznaczone dla klientów indywidualnych oraz firm. Oprócz transakcji i operacji bankowych konto obsługuje m.in. usługi kredytowe, obligacje, fundusze inwestycyjne, ubezpieczenia, doładowania telefonów komórkowych, płatności za zakupy internetowe. Inteligo powstało w 2000 roku jako system bankowości elektronicznej. Dwa lata później prowadzenie Inteligo przejął PKO Bank Polski. Klienci, którzy używają Inteligo, mają dostęp do swoich pieniędzy przez 24 godziny na dobę, mogą korzystać z oferty produktów dodatkowych i realizować większość operacji samodzielnie – przez internet, serwis mobilny, SMS lub telefon.

Intercyza to umowa małżeńska lub przedmałżeńska dotycząca majątku. Określa ona to, co w majątku jest wspólne, a co jest osobną własnością (rozdzielność majątkową) każdego z partnerów. Intercyza spisywana jest w formie aktu notarialnego przez notariusza.  Kodeks rodzinny i opiekuńczy mówi, że wszystko to, co przyszli małżonkowie posiadali przed zawarciem małżeństwa nie wchodzi w skład wspólnoty majątkowej, czyli nie jest wspólną własnością. Czym jest majątek wspólny po zawarciu związku małżeńskiego? Należą do niego dochody z majątku wspólnego, z majątków osobistych, dochody z prowadzonej działalności gospodarczej oraz wynagrodzenie za pracę, a także środki z funduszy emerytalnych podlegające dziedziczeniu. Intercyza może rozszerzyć wspólnotę majątkową na to, co przed małżeństwem należało do partnerów, ograniczyć lub znieść ją w ogóle, jeśli partnerzy tak zdecydują.

Inwestor to osoba dokonująca inwestycji. Inwestorem może być zarówno osoba fizyczna, jak też instytucja. Każdy z nas może być inwestorem-amatorem. Równocześnie istnieje wiele instytucji zajmujących się profesjonalnie inwestowaniem własnych pieniędzy albo pieniędzy im powierzonych. Do tych ostatnich należą fundusze inwestycyjne. Każdą inwestycję, a więc i inwestorów, można podzielić według równych kryteriów. Gdy myślimy o tym, żeby efekty naszej inwestycji były widoczne za parę lub kilka lat, jesteśmy inwestorem długoterminowym. Gdy chcemy mieć efekty w krótkim okresie, jest to inwestycja krótkoterminowa. Istnieją też inwestorzy, którzy zawierają bardzo szybko i często transakcje i ważne są dla nich wyniki z każdej transakcji. To z kolei kategoria inwestorów spekulacyjnych.

Inwestowanie w nieruchomości ma charakter długoterminowy i jest alternatywą dla długoterminowego oszczędzania, na przykład na emeryturę. Inwestorami w nieruchomości są zarówno instytucje, jak i osoby prywatne. Inwestujemy w nieruchomości, kupując mieszkanie dom lub ziemię, na własny użytek bądź na wynajem lub dzierżawę. Takie inwestycje nazywa się rzeczowymi. Można również inwestować  finansowo, kupując jednostki funduszy inwestycyjnych lub akcje firm, które inwestują na rynku nieruchomości.

Inwestycją nazywa się nakłady ponoszone po to, żeby w przyszłości zwiększyć przychody i uzyskać z tego korzyści. Inwestycji dokonują firmy, budując nowe działy produkcyjne, kupując na przykład maszyny do produkcji i zwiększając w ten sposób swój kapitał trwały. Firmy mogą również inwestować w pozyskanie licencji, know-how, czyli w aktywów niematerialnych i prawnych, a także w swoje kadry, choćby poprzez szkolenia. W przypadku firm inwestycje w kapitał trwały powiększają ich zasoby kapitałowe. Osobnym rodzajem są inwestycje w aktywa finansowe, a więc na przykład papiery wartościowe. Korzyści płynąć mają wówczas ze wzrostu wartości tych papierów bądź odsetek lub dywidend. Inwestycje prowadzone są dla osiągnięcia korzyści, a równocześnie wiążą się z ryzykiem. Ryzyko to w przypadku firm inwestujących w rozwój działalności nazywamy ryzykiem gospodarczym, a w przypadku inwestujących w aktywa finansowe – ryzykiem finansowym.

Inwestycja długoterminowa to taka, która trwa przynajmniej rok. Dokonujemy jej po to, żeby osiągać korzyści ekonomiczne, czyli po prostu zarabiać. Jak z każdą inwestycja wiąże się z nią także ryzyko finansowe, gdyż inwestując własne środki nie mamy pewności, że w przyszłości przyniosą one oczekiwane korzyści. Inwestując długoterminowo, kupujemy pewne aktywa i możemy liczyć na wzrost ich wartości, dywidendy lub na odsetki od zainwestowanego kapitału. Inwestując długoterminowo w przedsiębiorstwo, w jego udziały lub akcje, umożliwiamy mu zwiększenie nakładów gospodarczych, które mają zwiększyć jego majątek, a dzięki temu zwiększyć także przychody. Możemy wówczas liczyć na stopę zwrotu, czyli korzyści z naszej inwestycji.

Inwestycja w dzieci uważana jest za rodzaj finansowego zabezpieczenia ich, a także własnej przyszłości. Najczęściej inwestowanie wiąże się z systematycznym odkładaniem pewnej sumy pieniędzy "na start" dla dziecka, ale także z wydatkami edukacyjnymi, sportowymi, rekreacyjnymi, nakładami na organizację życia towarzyskiego itp. Banki mają w swych ofertach konta oszczędnościowe lub lokaty dedykowane rodzicom lub opiekunom, którzy chcą inwestować środki na przyszłość dziecka.

Inwestycja w siebie oznacza wydatki na własny rozwój. Inwestowanie w siebie to systematyczna poprawa własnych kwalifikacji, umiejętności i ciągłe zdobywanie wiedzy. Taką inwestycją w siebie może być kurs języka obcego, który pozwoli w przyszłości na zdobycie lepiej płatnej pracy, specjalistyczne szkolenie zwiększające krąg możliwości podjęcia pracy, ale także wszelkiego rodzaju aktywności sportowe mobilizujące do działania i zwiększające pewność siebie. Inwestowanie w siebie nie daje realnego kapitału w postaci policzalnych dochodów majątkowych, ale korzyści niematerialne, które jednak możemy zmonetyzować, czyli zamienić na wzrost dochodów osobistych. Rozwój technologiczny i cywilizacyjny powoduje, że inwestycje w siebie stają się coraz bardziej niezbędne, żeby poprawić własną sytuację na rynku pracy.

Inwestycje bezpośrednie polegają na zakupie dużego pakietu akcji lub udziałów w spółce lub nabyciu całej spółki po to, żeby mieć w niej przynajmniej częściową władzę (albo przejąć nad nią zupełną kontrolę). W statystykach jako inwestycje bezpośrednie ujmowane są te, które dają pakiet przynajmniej 10 proc. akcji spółki. Należą więc do nich także inwestycje strategiczne, ale portfelowe już nie. Od tych drugich inwestycje bezpośrednie odróżnia także długoterminowy charakter i niewielkie ryzyko gwałtownego wycofania się inwestora. Zagraniczne inwestycje bezpośrednie powodują napływ długoterminowego kapitału do kraju oraz tworzenie miejsc pracy. W Polsce inwestycje bezpośrednie dokonywane były wskutek prywatyzacji firm należących do skarbu państwa. Są też inne metody dokonywania inwestycji bezpośrednich – na przykład poprzez zakładanie całkiem nowych firm czy też budowanie fabryk od podstaw. Inwestor zagraniczny wznosi do takiego przedsiębiorstwa kapitał, wiedzę oraz technologie, a także tworzy nowe miejsca pracy.

Inwestycje portfelowe polegają na kupowaniu stosunkowo niewielkiej ilości rozmaitych aktywów w celu dywersyfikacji portfela inwestycyjnego. Typowymi inwestorami portfelowymi są fundusze inwestycyjne – kupują niewielkie, najwyżej kilkuprocentowe pakiety akcji spółek, po trochu rozmaitych obligacji różnych emisji itp. Inwestorzy portfelowi to przeciwieństwo inwestorów strategicznych, którzy kupują na przykład duże pakiety akcji spółki po to, żeby mieć w niej władzę. Często inwestycje portfelowe, w przeciwieństwie do strategicznych, są dokonywane na stosunkowo krótki czas. Po osiągnięciu zamierzonego zysku tacy inwestorzy sprzedają kupione aktywa. W bardziej ścisłym znaczeniu inwestycje portfelowe to zakup papierów wartościowych w innym kraju – przykładowo, zagraniczni inwestorzy dokonują w Polsce inwestycji portfelowych, kupując polskie papiery wartościowe i licząc na zysk wskutek różnic w stopach procentowych bądź z kursu walutowego. Inwestycje portfelowe uważane są za stosunkowo niestabilne, gdyż często mają charakter spekulacyjny. Ich gwałtowny odpływ może być przyczyną kryzysu walutowego.

iPKO to internetowy serwis transakcyjny PKO Banku Polskiego. Przez iPKO można zlecać płatności, obsługiwać kartę kredytową, zarządzać funduszami inwestycyjnymi oraz dokonywać zakupu ubezpieczeń. Z usług iPKO może skorzystać każdy, kto otwiera bądź przenosi rachunek do PKO BP. Korzystanie z iPKO jest bezpieczne i gwarantuje oszczędność czasu oraz pieniędzy. Jest także jednym z najwygodniejszych sposobów korzystania z rachunku, gdyż wystarczy mieć dostęp do internetu. Serwis iPKO posiada ma także wersję mobilną. Serwis daje dostęp do informacji o przelewie, historii transakcji, karcie kredytowej i spłacie zadłużenia. Umożliwia zakładanie zleceń stałych i obsługę lokat, składanie wniosków o kredyt, zakup jednostek funduszy inwestycyjnych i ubezpieczeń, dokonywanie płatności internetowych i płatności z Platformy Usług Elektronicznych ZUS oraz zawieranie transakcji giełdowych.

iPKO dealer to profesjonalna platforma wymiany walut stworzona przez PKO Bank Polskie dla przedsiębiorców dokonujących transakcji w walutach obcych. Klienci platformy iPKO dealer mogą samodzielnie zawierać transakcje wymiany walut, a także samodzielnie zarządzać ryzykiem czy też lokować swoje nadwyżki finansowe. Na platformie można wymieniać wszystkie rodzaje walut dostępne w tabeli walut PKO BP i dokonywać transakcji już od 1 USD, 1 EUR albo 1 GBP. Używanie iPKO dealer daje możliwość korzystania z atrakcyjnych kursów wymiany walut, natychmiastowej realizacji zleceń, a ponadto klienci mogą pogłębiać swoją wiedzę, korzystając z dostępnych informacji dotyczących kursów walutowych, analiz rynkowych i wykresów.

Jednostka uczestnictwa reprezentuje jednakowe w ramach poszczególnych kategorii prawa majątkowe uczestników funduszu inwestycyjnego otwartego określone prawem i statutem. Jednostki uczestnictwa dzielą się na kategorie w zależności od metody pobierania opłaty manipulacyjnej i wysokości kosztów pobieranych od aktywów funduszu przypadających na daną jednostkę uczestnictwa.

Jednostki uczestnictwa funduszu inwestycyjnego to przypadająca na nas część majątku, czyli aktywów, jakie fundusz kupił za pieniądze zebrane od bardzo wielu inwestorów. Fundusze inwestycyjne różnią się tym, w co inwestują, czyli w jakie aktywa, oraz tym w jakich proporcjach kupują te aktywa. Są więc fundusze, inwestujące w lokaty, bony skarbowe, obligacje rządowe i korporacyjne, akcje itp. oraz rozmaite fundusze mieszane. Przynajmniej raz do roku fundusze ogłaszają sprawozdania, w których wyliczają, co konkretnie kupiły. Wszystko to, co mają w swoim portfelu, jest jakby w jednym worku, a cała wartość portfela dzieli się na jednostki uczestnictwa. Na nie zamieniane są pieniądze, które wpłacamy do funduszu. Kupując jednostkę uczestnictwa, nie kupujemy więc konkretnych papierów wartościowych, ale część udziału we wszystkich aktywach, jakie kupił fundusz. Wartość jednostki uczestnictwa zależy od wyceny wszystkich kupionych przez fundusz aktywów plus jego prowizja. Fundusze ogłaszają codziennie na swoich stronach internetowych wartość jednostek uczestnictwa i cenę, za jaką można je kupić.

Źródło: https://bankomania.pkobp.pl/bankowiki/