Skarbiec jest pomieszczeniem specjalnie przygotowanym do przechowywania cennych dóbr, jak dzieła sztuki, diamenty, złoto lub ważne dokumenty. W dawnych czasach swoje skarbce w ufortyfikowanych zamkach posiadali feudałowie i hierarchowie kościelni. Obecnie skarbce znajdują się głównie w bankach.
Skarbiec bankowy jest pilnie strzeżonym miejscem z licznymi zabezpieczeniami i służy do przechowywania w nim dziennego utargu placówki, czyli gotówki, która trafia tam z kas oraz tej, która ma na początek dnia kasy zasilić.
Najsłynniejszym skarbcem na świecie jest Fort Knox w stanie Kentucky w USA, gdzie za stalowymi, 22-tonowymi drzwiami półmetrowej grubości przechowywane jest 4,5 tys. ton złota amerykańskiego banku centralnego.
W potocznym języku bankowym "skarbcem" nazywa się departament odpowiedzialny za inwestycje banku na jego własny rachunek, na przykład zakup lub sprzedaż obligacji skarbowych.

SKO, czyli Szkolne Kasy Oszczędności, to program stworzony przez bank PKO BP dla edukacji oszczędnościowej i finansowej najmłodszych. W SKO biorą udział uczniowie szkół podstawowych w wieku 6-13 lat.
Program powstał ponad 80 lat temu, żeby wyrabiać nawyki oszczędzania wśród dzieci, a obecnie działa w nowoczesnej osłonie, dostarczając użytecznej wiedzy związanej z finansami i ekonomią oraz nowoczesną bakowością elektroniczną. W ramach SKO uczniowie mogą gromadzić swoje oszczędności na specjalnych rachunkach bankowych. Internetowy serwis zastąpił dawne papierowe książeczki. Serwis umożliwia sprawdzanie stanu oszczędności i lokowanie pieniędzy w wirtualnych skarbonkach. W SKO premiowana jest także systematyczność oszczędzania.

Spłata kredytu trwa przez okres i w terminach ustalonych w umowie o kredyt, a rozpisanych w harmonogramie spłat. Z punktu widzenia kosztów kredytu ważne są warunki wcześniejszej spłaty kredytu lub prolongaty. Kredyt jest zawsze czymś dotkliwym, a jego obsługa kosztuje drożej niż zysk z większości mniej ryzykownych sposobów inwestowania oszczędności.

Spread to znaczy różnica. Może to być różnica pomiędzy ofertą kupna a ofertą sprzedaży na przykład walut, papierów wartościowych, czy towarów. Jeśli na przykład kupujemy euro o jeden grosz taniej niż je sprzedajemy, to zyskujemy jeden grosz. I to jest nasz spread.
Banki, wymieniając waluty z klientami, określają kurs kupna (niższy) i kurs sprzedaży (wyższy). Różnica pomiędzy nimi to spread. Gdy bank udziela klientowi kredytu w obcej walucie, jego wartość przeliczana jest po niższym kursie kupna, zaś w momencie spłaty brany pod uwagę jest wyższy kurs sprzedaży.

Stopa procentowa to cena jaką płaci się za pożyczenie kapitału. Posiadach kapitału pożycza go na określony procent, i procent ten liczony w skali roku to właśnie stopa procentowa. Ten, kto pożycza, czyli pożyczkodawca, może dowolnie ustalić stopę procentową, ale musi też brać pod uwagę realia rynkowe, gdyż dla dłużnika stopa procentowa jest kosztem, jaki zapłaci za pożyczenie kapitału. Realia rynkowe kształtuje bank centralny, ustalając oficjalne stopy procentowe. Wyznaczają one cenę pieniądza po jakiej banki mogą oddać do banku centralnego depozyt lub zaciągnąć kredyt. W Polsce o wysokości oficjalnych stóp procentowych decyduje Rada Polityki Pieniężnej (RPP). Od wysokości oficjalnych stóp procentowych zależą stopy rynkowe – w Polsce to stopa WIBOR – czyli cena, za jaką banki gotowe są miedzy sobą pożyczać pieniądze. Bank centralny ustala tak stopy procentowe, żeby bankom bardziej opłacało się sobie nawzajem udzielać kredytów. Dlatego stopa WIBOR jest niższa niż kredyt z baku centralnego, a wyższa od oprocentowania depozytu. Stopa WIBOR z kolei stanowi już podstawę do oprocentowania kredytów. Wysokość stopy procentowej wpływa na finansowe decyzje klientów banków. Kiedy stopy są wysokie, zaciąganie kredytu mniej się opłaca, a bardziej – gromadzenie oszczędności. Po to, żeby koszt kapitału był optymalny dla rozwoju gospodarki RPP zmienia wysokość stóp procentowych, czyli dokonuje zmian w polityce pieniężnej.

Źródło: https://bankomania.pkobp.pl/bankowiki/