Kazimierz III Wielki (ur. 30 kwietnia 1310 w Kowalu, zm. 5 listopada 1370 w Krakowie) – król Polski w latach 1333–1370, ostatni władca z dynastii Piastów na polskim tronie. Najmłodszy syn Władysława I Łokietka i Jadwigi Bolesławówny, córki Bolesława Pobożnego. Jako władca unormował stosunki z Czechami i Zakonem Krzyżackim. W 1335 udało mu się uzyskać od czeskiego króla Jana Luksemburskiego zrzeczenie się pretensji do polskiego tronu.
Ostatecznie w 1348 w Namysłowie zawarł pokój z Czechami gdzie zrzekł się praw do księstw śląskich, które w późniejszych latach bezskutecznie próbował odzyskać. Na mocy pokoju kaliskiego z 1343 odzyskał zajęte przez Krzyżaków Kujawy i ziemię dobrzyńską, w zamian zrzekając się praw do Pomorza Gdańskiego. Głównym sojusznikiem Kazimierza Wielkiego na arenie międzynarodowej byli Węgrzy. Z ich pomocą w latach 1340–1349 przyłączył do Polski większą część Rusi Halicko-Włodzimierskiej.
W polityce wewnętrznej doprowadził do kodyfikacji prawa (statuty wiślicko-piotrkowskie), rozbudowy systemu obrony państwa oraz rozwoju miast. W 1364 ufundował Akademię Krakowską. Czterokrotnie żonaty, nie pozostawił legalnego następcy, dlatego po śmierci Kazimierza na mocy wcześniejszych układów tron polski przypadł jego siostrzeńcowi, Ludwikowi Węgierskiemu.

Władysław I Łokietek (ur. między 3 marca 1260 a 19 stycznia 1261, zm. 2 marca 1333, Kraków) – książę na Kujawach Brzeskich i Dobrzyniu 1267-1275 (pod opieką matki), udzielne rządy razem z braćmi 1275-1288, książę brzeski i sieradzki 1288-1300, książę sandomierski 1289-1292, 1292-1300 lennik Wacława II, regent w księstwie dobrzyńskim 1293-1295, książę łęczycki 1294-1300, książę wielkopolski i pomorski 1296-1300.
Na wygnaniu w latach 1300-1304, od 1304 w Wiślicy, od 1305 ponownie w Sandomierzu, Sieradzu, Łęczycy i Brześciu, od 1306 w Krakowie i zwierzchnictwo nad księstwami: inowrocławskim i dobrzyńskim, 1306-1308/1309 na Pomorzu, od 1314 w Wielkopolsce, od 20 stycznia 1320 roku, król Polski (był pierwszym władcą Polski koronowanym w Krakowie, w katedrze wawelskiej przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Janisława), od 1327 zamiana Sieradza i Łęczycy na Inowrocław i Dobrzyń, w 1329 utrata ziemi dobrzyńskiej, w 1332 utrata Kujaw.
Władysława Łokietka trudno jest jednoznacznie ocenić. Z pewnością wytrwale dążył do celu swojego życia – zjednoczenia Polski. Nie przyszło mu to jednak łatwo, a dopomogło szczęście. Nie wiadomo, czy gdyby nie niespodziewane zgony kolejnych władców: Leszka Czarnego, Henryka IV Probusa, Kazimierza II Łęczyckiego, Przemysła II Wielkopolskiego, Wacława II i Wacława III, wreszcie Henryka III Głogowczyka, Władysław nie pozostałby do końca życia księciem malutkiego Brześcia. Można też mieć pretensje do "małego" króla za utratę Pomorza Gdańskiego i zrażenie książąt śląskich swoją zbyt mało skuteczną polityką. Gdyby jednak nie rządy Władysława Łokietka, Polska z pewnością stałaby się częścią składową monarchii Luksemburgów albo już wtedy uległaby rozbiorowi.
Władysław I Łokietek widnieje na 1 monecie.

Przemysł II (ur. 14 października 1257 w Poznaniu, zm. 8 lutego 1296 w Rogoźnie) – władca z dynastii Piastów (ostatni męski przedstawiciel linii wielkopolskiej), książę poznański w latach 1257–1279, książę wielkopolski w latach 1279–1296, książę krakowski w latach 1290–1291, książę Pomorza Gdańskiego w latach 1294–1296, król Polski w latach 1295–1296.
Pochodził z wielkopolskiej linii dynastii Piastów. Był synem księcia wielkopolskiego Przemysła I i księżniczki śląskiej Elżbiety. Urodził się jako pogrobowiec, z tego powodu wychowywał się na dworze swego stryja Bolesława Pobożnego. Własną dzielnicę – księstwo poznańskie – otrzymał w 1273. Sześć lat później, po śmierci stryja, objął także księstwo kaliskie.
W pierwszym okresie rządów zaangażował się w sprawy śląskie, do 1281 współpracując, a następnie rywalizując, z księciem wrocławskim Henrykiem IV Prawym. Polityka ta doprowadziła do buntu nastawionego prośląsko rodu Zarembów oraz do przejściowej utraty ziemi rudzkiej.
Współpracując z arcybiskupem gnieźnieńskim Jakubem Świnką, dążył do zjednoczenia księstw piastowskich. Nieoczekiwanie w 1290 na mocy testamentu księcia wrocławskiego Henryka IV Prawego udało mu się objąć księstwo krakowskie. Nie mając jednak dostatecznego poparcia miejscowych możnych w rywalizacji z innym przedstawicielem dynastii piastowskiej, Władysławem Łokietkiem, oraz stojąc w obliczu zwiększającego się zagrożenia ze strony władcy czeskiego Wacława II, ostatecznie zdecydował się ustąpić z Małopolski, która znalazła się wówczas pod panowaniem Przemyślidy.
W 1293 dzięki mediacji arcybiskupa Jakuba Świnki udało mu się wejść w ścisły sojusz z książętami kujawskimi: Władysławem Łokietkiem i Kazimierzem łęczyckim. Sojusz ten miał charakter antyczeski, a jego celem było odzyskanie Krakowa.
Po śmierci księcia gdańskiego Mściwoja II w 1294, zgodnie z ustaleniami układu kępińskiego z 1282, Przemysł II objął Pomorze Gdańskie. Wzmocniło to jego pozycję i umożliwiło koronację na króla Polski. Ceremonia odbyła się 26 czerwca 1295 w Gnieźnie, a przewodził jej arcybiskup Jakub Świnka.
Zaledwie dziewięć miesięcy później, 8 lutego 1296, Przemysł II został zamordowany podczas nieudanej próby porwania dokonanej z inspiracji margrabiów brandenburskich, z którymi współpracowały zapewne wielkopolskie rody Nałęczów i Zarembów.

Wincenty Witos (ur. 22 stycznia 1874 w Wierzchosławicach koło Tarnowa, zm. 31 października 1945 w Krakowie) – polski polityk, działacz ruchu ludowego, trzykrotny premier Rzeczpopospolitej Polskiej. Od 1895 w Stronnictwie Ludowym, w latach 1908–1914 poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego, od 1909 do 1931 wójt Wierzchosławic. Poseł do austriackiej Rady Państwa (1911–1918), od 1914 w PSL „Piast” (prezes ugrupowania w latach 1918–1931) i w Naczelnym Komitecie Narodowym, później w Lidze Narodowej (1917–1918) i Polskiej Komisji Likwidacyjnej (1918–1919).
Od 1919 poseł na polski Sejm. Trzykrotnie sprawował funkcję prezesa rady ministrów (od 24 lipca 1920 do 13 września 1921, od 28 maja 1923 do 14 grudnia 1923 i od 10 maja 1926 do 14 maja 1926), jego rząd został obalony w wyniku przewrotu majowego. W latach 1929–1930 jeden z przywódców Centrolewu. W 1930 aresztowany przez władze sanacyjne, osadzony w twierdzy brzeskiej, oskarżony w tzw. procesie brzeskim o przygotowywanie zamachu stanu, skazany na 1,5 roku więzienia, udał się na emigrację do Czechosłowacji.
Do kraju powrócił tuż przed wybuchem II wojny światowej, po jej rozpoczęciu internowany przez Niemców, odrzucił propozycję utworzenia rządu kolaboracyjnego. Po wojnie powołany na wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Narodowej (nie podjął obowiązków), w 1945 prezes nowo powstałego Polskiego Stronnictwa Ludowego.
Wincenty Witos widnieje na 1 monecie.

Mieszko I (ur. 922-945, zm. 25 maja 992) – książę Polski z dynastii Piastów sprawujący władzę od ok. 960 r. Syn Siemomysła, wnuk Lestka. Ojciec Bolesława I Chrobrego i Świętosławy-Sygrydy. Brat Czcibora. Po kądzieli dziadek Kanuta Wielkiego. Mieszko I to historyczny władca Polan, uważany zarazem za faktycznego twórcę państwowości polskiej.
Kontynuował politykę swojego ojca i dziadka, którzy jako władcy pogańskiego księstwa znajdującego się na terenach obecnej Wielkopolski, poprzez sojusze lub siłę militarną podporządkowali sobie Kujawy oraz prawdopodobnie Pomorze Wschodnie i Mazowsze. Przez większość okresu swojego panowania toczył walki o Pomorze Zachodnie, zajmując je po rzekę Odrę. W ostatnich latach życia przystąpił także do wojny z Czechami, zdobywając Śląsk i prawdopodobnie Małopolskę. Poprzez przyjęcie chrztu w 966 r. oraz ślubu (w 965 r.) z Dobrawą Przemyślidką Mieszko włączył swoje państwo w zachodni krąg kultury chrześcijańskiej. Oprócz podbojów duże znaczenie dla przyszłości księstwa Polan miały także jego reformy wewnętrzne, mające na celu rozbudowę i usprawnienie państwa.
Zachowane źródła pozwalają twierdzić, że Mieszko I był sprawnym politykiem, utalentowanym wodzem i charyzmatycznym władcą. Prowadził zręczne działania dyplomatyczne, zawierając sojusz wpierw z Czechami, a następnie ze Szwecją i Cesarstwem. W polityce zagranicznej kierował się przede wszystkim racją stanu, wchodząc w układy nawet ze swoimi wcześniejszymi wrogami. Synom pozostawił państwo o znacznie wyższej pozycji w Europie i przynajmniej podwojonym terytorium.
Dobrawa Przemyślidka
Dobrawa (czes. Doubravka) (ur. ok. 930, zm. 977) – księżniczka czeska z dynastii Przemyślidów, księżna polska, żona Mieszka I. Córka księcia czeskiego Bolesława I Srogiego, siostra Marii, matka Bolesława I Chrobrego i Świętosławy (?) Sygrydy. Według źródeł nakłoniła swojego męża do przyjęcia chrztu w 966.
Obecnie sądzi się, że zmiana wyznania przez Mieszka I była jednym z punktów porozumienia polsko-czeskiego, a rola Dobrawy w nawróceniu męża nie była aż tak istotna jak przedstawiali ją średniowieczni kronikarze.
Trudności sprawia określenie pierwotnej formy imienia Dobrawy. W świecie badań historycznych główny antagonizm przebiega na linii pomiędzy formami "Dobrawa" a "Dąbrówka". Większość historyków opowiedziało się za pierwszą wersją imienia.

Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki – jeden z największych szpitali w Polsce, położony w Łodzi w dzielnicy Górna. Ma profil ginekologiczno-położniczy i pediatryczny oraz status jednostki badawczo-rozwojowej Ministerstwa Zdrowia. Prowadzi działalność leczniczą, naukową oraz dydaktyczno-szkoleniową. W części ginekologiczno-położniczej mieści się 10 klinik z 396 łóżkami (oraz ok. 100 noworodkowych) i 30 poradni, w części pediatrycznej - 13 klinik z 404 łóżkami i 28 poradni; w instytucie funkcjonuje także 10 zakładów diagnostycznych. Rocznie instytut przyjmuje ok. 40 tysięcy pacjentów na oddziały szpitalne oraz udziela ok. 200 tysięcy porad lekarskich w poradniach przyszpitalnych. Od 1 marca poradnie szpitala zostały sprywatyzowane.

╦╗╔╗╦╗╦═╗╔╗╦╗╔╗╔╗
║║║║╠╣╠╦╝╠╣║║║║║
╩╝╚╝╩╝╩╚╝╩╩║╩╚╝╚╝

▒▒▒▒___________▒▒▒▒
____▒░░░░▒_▒▒▒▒▒_▒░░░░▒
___▒░░▒▒░▒▒░░░░▒▒░▒▒░░▒
___▒░▒▒▒░░░░░░░░░░▒▒▒░▒
___▒░░▒▒░░░░░░░░░░▒▒░░▒
___▒░▒░░░▀▀░░░░▀▀░░▒░▒▒
____▒░░░░░░░░░░░░░░░▒▒
_____▒░░░██░░░░░██░░░▒
______▒░░░░░░██░░░░░░▒
___▒▒▒▒▒░░▀▄▄▄▄▄▀░░▒
_▒▒▒▒▒▒▒▒░░░▀▀░░░▒░▒▒
▒▒░░▒▒▒██▒▒░░░▒▒██░░▒▒
▒░░░▒▒▓▓██▒▒▒▒▒██▓██░▒
▒▒░░░▒▓▓▓██▒░▒██▓▓▓██▒
_▒▒░▒▒▒▒▓▓▓███▓▓▓▓▓▓██
_█▓▒▒░▒▒▒▓▓▓█▓▓▓▓▓▓▓██
█▓▓▒▒▒▒▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
█▓▒▒▒▒▒▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
█▓▓▒░▒▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██▌
_██▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
___██▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
____██▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
_____██▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██▌
_______██▓▓▓▓▓▓▓▓██▌
_______▒░███▓▓▓▓██░▒
________▒░░██▓▓██░░▒
________▒░░░████░░░▒
______▒▒▒░░░▒_▒░░░▒▒▒
____▒▒░░▒░░▒_▒░░▒░░▒▒
____▒▒▒▒░░░▒_▒░░░▒▒▒▒
_____▒▒▒▒▒▒▒_▒▒▒▒▒▒▒ głos 46

╦╗╔╗╦╗╦═╗╔╗╦╗╔╗╔╗
║║║║╠╣╠╦╝╠╣║║║║║
╩╝╚╝╩╝╩╚╝╩╩║╩╚╝╚╝

▒▒▒▒___________▒▒▒▒
____▒░░░░▒_▒▒▒▒▒_▒░░░░▒
___▒░░▒▒░▒▒░░░░▒▒░▒▒░░▒
___▒░▒▒▒░░░░░░░░░░▒▒▒░▒
___▒░░▒▒░░░░░░░░░░▒▒░░▒
___▒░▒░░░▀▀░░░░▀▀░░▒░▒▒
____▒░░░░░░░░░░░░░░░▒▒
_____▒░░░██░░░░░██░░░▒
______▒░░░░░░██░░░░░░▒
___▒▒▒▒▒░░▀▄▄▄▄▄▀░░▒
_▒▒▒▒▒▒▒▒░░░▀▀░░░▒░▒▒
▒▒░░▒▒▒██▒▒░░░▒▒██░░▒▒
▒░░░▒▒▓▓██▒▒▒▒▒██▓██░▒
▒▒░░░▒▓▓▓██▒░▒██▓▓▓██▒
_▒▒░▒▒▒▒▓▓▓███▓▓▓▓▓▓██
_█▓▒▒░▒▒▒▓▓▓█▓▓▓▓▓▓▓██
█▓▓▒▒▒▒▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
█▓▒▒▒▒▒▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
█▓▓▒░▒▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██▌
_██▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
___██▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
____██▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██
_____██▓▓▓▓▓▓▓▓▓▓██▌
_______██▓▓▓▓▓▓▓▓██▌
_______▒░███▓▓▓▓██░▒
________▒░░██▓▓██░░▒
________▒░░░████░░░▒
______▒▒▒░░░▒_▒░░░▒▒▒
____▒▒░░▒░░▒_▒░░▒░░▒▒
____▒▒▒▒░░░▒_▒░░░▒▒▒▒
_____▒▒▒▒▒▒▒_▒▒▒▒▒▒▒ głos 46

Wincenty Witos
Wincenty Witos (urodzony 22 stycznia 1874 w Wierzchosławicach - k. Tarnowa - zmarł 31 października 1945 w Krakowie) polski polityk, wybitny działacz ruchu ludowego.
Wincenty Witos (urodzony 22 stycznia 1874 w Wierzchosławicach - k. Tarnowa - zmarł 31 października 1945 w Krakowie) polski polityk, wybitny działacz ruchu ludowego. Od 1895 roku działał w galicyjskim Stronnictwie Ludowym. Od roku 1913 w wyniku rozłamu w ruchu ludowym został przywódcą partii politycznej Polskiego Stronnictwa Ludowego Piast. W latach 1908-1914 poseł na Sejm Galicyjski, 1911-1918 poseł do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu. W 1918 stał na czele Polskiej Komisji Likwidacyjnej. Poseł na Sejm RP w latach 1919-1930. Piastował urząd premiera w latach 1920-1921 (rząd Obrony Narodowej), 1923 i 1926 (rządy koalicji Chjeno-Piasta). Pozbawiony urzędu premiera w wyniku przewrotu majowego. W latach 1929-1930 jeden z przywódców Centrolewu. Był współzałożycielem (1931) i pełnił funkcję prezesa Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego. Aresztowany w nocy z 9/10 września 1930. Przetrzymywany był w areszcie wojskowym w twierdzy brzeskiej i areszcie śledczym w Grójcu, skąd 27 listopada został wypuszczony na wolność za kaucją. W przygotowywanym procesie miał odpowiadać z wolnej stopy. Po skazaniu go w procesie brzeskim przebywał w latach 1933-1939 na emigracji w Czechosłowacji. W marcu 1939 powrócił do kraju, we wrześniu 1939 uwięziony przez Niemców i nakłaniany do utworzenia rządu kolaboracyjnego, odrzucił propozycję. Zwolniony z więzienia w 1941, przebywał w areszcie domowym pod stałym nadzorem gestapo. W roku 1945 powołano go na wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Narodowej, nie podjął obowiązków. Nie skorzystał także z zaproszenia do wzięcia udziału w rozmowach moskiewskich w sprawie utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Od sierpnia 1945 prezes PSL. Wincenty Witos zmarł o 6.30 w środę 31 października 1945 w Krakowie.

Jadwiga Andegaweńska

Urodzona 3 października 1373, zmarła 17 lipca 1399 w Krakowie. 16 października 1384 stała się królem Polski (została koronowana na króla, jako że polskie prawo nie dawało królowej dziedzicznego tronu). Była księżną litewską z dynastii Andegawenów . Najmłodszą córką Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki.
Przyszła polska monarchini lata swej młodości spędziła w stolicy Węgier, większość czasu poświęcając lekturze, nauce języków obcych, a także zainteresowaniom związanym z różnymi dziedzinami sztuki. Pomiędzy 1378 a 1379 rokiem Jadwiga przebywała na wie-deńskim dworze Habsburgów, gdzie została zaręczona z ośmioletnim księciem austriackim Wilhelmem. Śmierć ojca ( Ludwika Węgierskiego ) w 1382r. całkowicie odmieniła jej losy. Co prawda tron polski, zgodnie z przywilejem koszyckim, miał przypaść jednej z córek zmarłego, lecz żadna z nich nie osiągnęła stosownego wieku, by objąć władzę. W Polsce nastąpiło w tedy trwające dwa lata bezkrólewie. W tym czasie trwały walki o miejsce panującego, jednak po długich dyskusjach ustalono, że miejsce na krakowskim tronie zajmie Jadwiga.
16 października 1384 roku w katedrze wawelskiej niespełna dwunastoletnia dziew-czynka została koronowana przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzantę na króla Polski. Młodziutka monarchini nie mogła oczywiście rządzić sama. Sprawy kraju wzięli w swoje ręce możni małopolscy. Ze względu na trudną sytuację polityczną w kraju oraz w obliczu wspólnego wroga – zakonu krzyżackiego- doszło do rozmów z księciem litewskim Jagiełłą. Ofiarowano mu rękę Jadwigi, która początkowo nie chętnie odnosiła się do pomysłu mał-żeństwa z dużo starszym od siebie mężczyzną. „Usilne i różnorodne zabiegi zarówno prałatów- czytamy u Długosza – jak i panów polskich, gorące ich prośby, w końcu bardzo rozsądne wytłumaczenia i wyjaśnienia, że ślub zawarty z księciem Austrii Wilhelmem w wieku niedojrzałym nie wiąże jej zupełnie, zmiękczyła królową Jadwigę tak, że unieważniwszy pierwotną umowę, zgodziła się wyjść za mąż za księcia litewskiego Jagiełłę nie dla dogodzenia żądzy i rozkoszom ciała, ale by zapewnić wzrost wiary chrześcijańskiej i pokój chrześcijan.”
Na mocy unii w Krewie Jagiełło przybył w 1386 roku do Krakowa i 18 lutego poślubił władczynię. W ten sposób Litwa przyjęła chrzest od Polski i przyłączyła się do naszego kraju. Powstało wielkie księstwo Polsko-Litewskie. Odtąd małżonkowie rządzili wspólnie, gdyż oboje nosili tytuły monarchów.
Rok później Jadwiga poprowadziła wyprawę mającą na celu ponowne przyłączenie do Polski Rusi Halickiej, wcielonej do państwa węgierskiego przez jej ojca. Przedsięwzięcie przyniosło wielki sukces.
Królowa, wykazując się talentem dyplomatycznym, brała także udział w trudnych per-traktacjach z Krzyżakami, dotyczących Pomorza Gdańskiego. Przede wszystkim sprawowała obowiązki pani wawelskiego dworu. Z upodobaniem wydawała uczty, przyjmowała dostojni-ków i dyplomatów, nie stroniła od męskich rozrywek, takich jak polowanie czy jazda konna. Utrzymywała strzelców oraz psiarnię.
Jadwiga przestrzegała zasad wiary, wiele czasu spędzając na modlitwie. „Ubogim, wdowom, przybyszom i pielgrzymom - pisze Jan Długosz – i wszelkim ludziom nieszczęśliwym i potrzebującym okazywała wspaniałomyślność, wielką rozrzutność, hojność. Nie można w niej było dostrzec śladu lekkomyślności, śladu gniewu i pychy, śladu zawiści.” Fundowała wiele nowych kościołów, wyposażając już istniejące klasztory. Opiekowała się szpitalami. W 1397 roku uzyskała zgodę papieża na utworzenie fakultetu teologii na Akademii Krakowskiej, którą również odnowiła i unowocześniła.
22 czerwca 1399 roku urodziła córkę Elżbietę Bonifację, która zmarła 13 lipca 1399 roku. Sama Jadwiga zmarła cztery dni później (17 lipca) na gorączkę połogową. W testamen-cie zapisała swój majątek Akademii Krakowskiej. Trwała pamięć o jej błogosławionym po-stępowaniu, dobroci i prawości. Już za życia otaczano ją czcią, po śmierci stała się jeszcze bardziej uwielbianą, podjęto próby kanonizowania, ale błogosławioną Kościoła katolickiego została dopiero w 1979 roku, a w 1999 roku papież Jan Paweł II ogłosił Jadwigę świętą Ko-ścioła katolickiego głosy 40447 i 16

W sobotni wieczór pozdrawiam i głosik 40446 zostawiam :))

Królewna Jadwiga

Data i miejsce urodzenia

W zgodnej opinii źródeł węgierskich i polskich Jadwiga była ostatnim dzieckiem ze związku Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki[12]. Data urodzin przyszłej królowej nie została odnotowana w źródłach i może być ustalona jedynie na podstawie danych pośrednich. Dawniejsza historiografia za datę narodzin Jadwigi uznawała rok 1371, opierając się na błędnym przekazie Jana Długosza[13]. W XX w. historycy ustalili, że w roku 1371 przyszła na świat starsza siostra Jadwigi Maria Andegaweńska, a ostatnie dziecko Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki urodziło się pod koniec roku 1373 albo na początku roku 1374[14].

Jan Dąbrowski jako pierwszy zwrócił uwagę na źródła z epoki, z których można wywnioskować, że Jadwiga urodziła się po 3 października 1373 r. (dokument Ludwika Węgierskiego mówiący o dwóch córkach króla i dziecku, które się dopiero narodzi), a przed 17 kwietnia 1374 r. (instrukcja poselska wymieniająca imiennie trzy córki króla, w tym Jadwigę). Przyjął ponadto, że najbardziej prawdopodobny czas narodzin Jadwigi to pierwsze tygodnie roku 1374[15]. Anna Misiąg-Bocheńska za najpóźniejszą możliwą datę narodzin Jadwigi przyjęła dzień 18 lutego 1374 r., ponieważ z zapiski w Kalendarzu katedralnym krakowskim wynika, że 18 lutego 1386 r. Jadwiga była już in annis maturitatis, tj. musiała mieć w tym dniu ukończone 12 lat[16].

Większość współczesnych badaczy przyjmuje, że Jadwiga urodziła się albo w dniu 18 lutego 1374 r.[17], albo kilka dni wcześniej[18], np. w dniu 15 lutego[12] lub najwcześniej 11 lutego[19].

40425 głos zostawiamy i pozdrawiamy serdecznie!

Głos 40401 od SKO Michowice :)
Pozdrawiamy :)

Wspieramy i pozdrawiamy :)! (głos 40375)

A na szczęście:

…………___........... _,.--.,_
…………-~...........~--"~-......_ "-.
………ƒ...............ƒ_....Y........"-..¼
………Y...............:~.....!...............Y
………lq..p..........|......ƒ..................|
._......ì. .-,........l......ƒ...................|j
()ì___)....|ƒ.......ì_ƒ";..................!
.ì.______.-~ì.........~;...............ƒ
……………………Y_..Y_....."vr"~...T
……………………(.....(.........|L......j
……………………[nn..[nn.....][nn...]

słonika zostawiamy:)

40295 - taki głosik zostawiamy i serdecznie Was pozdrawiamy:)