Gucio, to nie wbrew przypuszczeniom kolega pszczółki Mai. To po prostu Gustaw, po dziadku. A Gucio, bo ma dopiero 10 lat. Gucio od zawsze lubił liczyć. Liczył ile pierogów ugotowała mama na obiad, liczył ile minut myje rano zęby. Liczył auta mijane na ulicy, liczył kaczki w stawie i wagony w przejeżdżającym pociągu. Liczyć można było również na Gucia. A to pobiegł do kiosku po gazetę dla dziadka, a to pomógł sąsiadce z zakupami, albo innym razem pomógł mamie przy zmywaniu. Oczywiście każdy talerz policzył.

Gucio uwielbiał chodzić po szkole do Babci, która specjalnie dla niego piekła pyszną szarlotkę, w której - jak policzył chłopiec – było 7 jabłek odmiany szara reneta, pokrojonych na 14 połówek a następnie na 28 cząstek, które Babcia na tarce tarła na tysiące wiórek. Tego nie był w stanie Gucio policzyć. Czekając na szarlotkę, której zapach unosił się w całym babcinym domu, Gucio przesiadywał w pokoju, w którym było mnóstwo książek. Próbował je wszystkie policzyć, ale albo Babcia którąś wyciągała, albo Dziadek kupował nowe i ciągle ich było więcej i więcej. Chłopiec zasiadał w zielonym miękkim fotelu i rozkładał na kolanach książkę. Czasami czytał, a czasami przeglądał ilustracje. Kiedy dziadek był akurat w domu, wtedy razem przeglądali stare zdjęcia Babci i Dziadka. Oczywiście uprzednio policzone przez Gucia.

Pewnego dnia, po wsadzeniu szarlotki do pieca Gucio poszedł jak zwykle do pokoju. I co tam zastał?

- Babciu, babciu !!! - zawołał chłopiec, biegnąc z powrotem do kuchni.

- Co się stało Guciu?

- Babciu, babciu, czy wy się wyprowadzacie, czy może ktoś się włamał i powywalał te wszystkie książki z półek? – chłopiec był przestraszony.

- Wnusiu, nic z tych rzeczy.

- No ale Babciu, co tam się stało, tam wszystkie książki leżą na ziemi, wejść nie można do pokoju.

- Kochany mój, zgubiłam okulary. A ponieważ często kładłam je na regałach z książkami, to musiałam wszystkie książki wyjąć, żeby je znaleźć. Niestety, nigdzie ich nie ma. Teraz będę musiała poukładać książki z powrotem na półkach. Pomożesz mi?

- No jasne – z uśmiechem powiedział Gucio.

Razem zabrali się do pracy i już po dwóch godzinach wszystkie książki były na miejscu. Niestety i tym razem nie udało się ich policzyć.

- Babciu, i co Ty teraz zrobisz bez okularów? – zapytał Gucio, zajadając się szarlotką.

- Nie wiem. Pewnie będę musiała kupić nowe, bo bez nich źle widzę.

- A dużo kosztują takie okulary, Babciu?

- Oj dużo Guciu, bardzo dużo. Około 600zł – westchnęła ze smutkiem Babcia.

Gucio prawie udławił się kawałkiem ciasta.

- Babciu, a skąd Ty weźmiesz takie pieniądze?

- Nie mam pojęcia. Może wezmę pożyczkę z banku.

- Pożyczkę? To znaczy, że będziesz musiała ją oddać?

- Tak wnusiu, i w dodatku więcej niż pożyczę.

- Jak to? Przecież jak ja od taty pożyczyłem pieniądze na piłkę, 25 zł, to oddałem mu dokładnie tyle samo. Więc czemu Ty masz oddawać więcej? – spytał zdziwiony Gucio.

- Bo widzisz, jak pożycza się pieniążki od taty czy mamy, to można oddać dokładnie tyle samo. A jak pożycza się w banku, to trzeba im dać taki dodatkowe pieniążki, za to że mi zaufali i zgodzili się pożyczyć te pieniądze. Np. pożyczę od banku 600 zł, które będę musiała oddać w ciągu pół roku. Będę co miesiąc płaciła po 100zł plus odsetki, czyli właśnie dodatkowe pieniądze dla banku.  Będzie to około  5 zł miesięcznie więcej, ale po pół roku będzie to już 30zł więcej niż pożyczyłam. Ale te odsetki są różne w zależności, ile pożyczamy i na jak długo. Im prędzej oddajemy, tym są mniejsze.

- O rany, a ze te 30 zł to mogłabyś sobie kupić np. książkę, albo kilka włóczek na szaliki.

- Dokładnie tak. Ale żaden bank nie pożycza pieniędzy bez dodania odsetek. Przekonasz się o tym jak będziesz dorosły. Porozmawiaj z tatą, on brał przecież pożyczkę na nową lodówkę i pralkę, to pokaże Ci, ile pożyczył, a ile później musiał oddać pieniążków.

- Babciu, a może nie pożyczaj od banku tych pieniążków, może pożycz od mojego taty, to wtedy nie będziesz musiała mu oddawać tych  pięćsetek….

- Odsetek Guciu, odsetek.

- No właśnie, tych dodatkowych pieniążków. Zamiast tego upieczesz mu szarlotkę!– z uśmiechem na twarzy powiedział Gucio.

- Guciu, Twoi rodzice i tak mają dużo wydatków, sami spłacają pożyczki, nie mogę od nich pożyczyć.

„Biedna Babcia, jak ona bez tych okularów zrobi mi teraz szalik na zimę” – pomyślał Gucio i przytulił się do Babci.

- Babciu, babciu!!! – zerwał się i wykrzyknął – ja wiem gdzie są Twoje okulary – uradowany Gucio zaczął biegać w kółko i podskakiwać.

Oszołomiona Babcia zerwała się na równe nogi. Gucio pobiegł do schowka koło kuchni, gdzie Babcia przechowywała różne sprzęty domowe, przeczytane gazety oraz duży wiklinowy kosz, w którym miała włóczki i druty, na których robiła szaliki, skarpety i rękawiczki dla całej rodziny.

Gucio szybko wyciągnął wiklinowy kosz i ciągnąc go po ziemi wrócił do Babci.

- Guciu, ale ja nie będę teraz robiła nic na drutach, przedwczoraj skończyłam skarpetki dla dziadka i muszę dokupić włóczkę… – zaczęła tłumaczyć wnuczkowi.

- Babciu, babciu, no właśnie, robiłaś dziadkowi skarpetki – chłopiec wyciągał po kolei kłębki włóczki z kosza - i pewnie potem poszłaś spać. I dlatego… – w tym momencie wyciągnął błękitny kłębek włóczki, przeznaczonej na szalik dla mamy.

A z kłębka włóczki wystawały… babcine okulary.

- Dziękuję Ci kochany!  Na Ciebie zawsze można liczyć - zawołała zszokowana babcia i ucałowała mocno Gucia.

- No widzisz Babciu, teraz już nie musisz dawać bankowi żadnych prezentów.

- Nie muszę, nie muszę. Ale Tobie należą się podziękowania. Dzięki Tobie nie muszę się martwić o pożyczkę, o odsetki, bo mam już swoje ulubione okulary. Więc to Tobie należy się teraz prezent.

- Masz na myśli odsetki? Dla mnie?

- Dokładnie tak – uśmiechnęła się Babcia.

- A może to być jeszcze jeden kawałek szarlotki? – spytał nieśmiało Gucio.

Poszli razem do kuchni, gdzie Gucio dostał kawałek szarlotki a do tego pyszne kakao.  Resztę szarlotki babcia zapakowała mu do domu, aby mógł poczęstować rodziców.

Lady Pieniążek

Chcesz dowiedzieć się kim jest Lady Pieniążek? Przeczytaj koniecznie co napisała o sobie :) 
http://www.szkolneblogi.pl/blogi/ksp-olesnica/lady-pieniazek