Dwa tysiące lat p.n.e. Ludzie nie tylko nie wiedzieli, czym są

papierowe pieniądze, ale w

ogóle nie znali pieniędzy w dzisiejszym rozumieniu tego słowa.

Pieniądzem było wszystko to,

co w danej społeczności miało uznaną wartość

(np. żywność, narzędzia, tkaniny, ozdoby).

Stały rozwój wymiany towarowej doprowadził do wyzwolenia

w siódmym stuleciu p. n. e.

Monet i prawie 1600 lat później, w Chinach, pieniądza papierowego.

Długie stulecia handel polegał na wymianie przedmiotów.

W krajach rolniczych wartość

różnych dóbr przeliczano na zboże.

Ziarno miało tę zaletę, że można je było odsypywać

bądź dosypywać w dowolnych ilościach i w ten sposób płacić za dany towar.

Ludy, u których

większą rolę odgrywało pasterstwo i hodowla, za środek płatniczy uznawały bydło.

Już w „Iliadzie” możemy przeczytać, że na przykład zbroja

kosztowała dziewięć wołów.

Jednym z najbardziej rozpowszechnionych towarów była sól.

W Polsce bardzo długo używano

jej jako środek płatniczy, a jedna z dawnych kar sądowych polegała na wyegzekwowaniu od

oskarżonego 300 kruszy, czyli grud soli.

Najlepszym dowodem na to, że sól odgrywała u nas

rolę pieniądza, jest powiedzenie „słono za coś płacić”.

W krajach słowiańskich towary wymieniano też chętnie na miód i skóry.

Za pierwszych Piastów futerka kun i lisów uznawano

za środki płatnicze nawet w oficjalnych dokumentach międzynarodowych.

Z datowanej na 1136 rok bulli papieskiej wynika, że właśnie nimi

płacono Kościołowi dziesięcinę.

Czterdzieści futerek wiązano w grzywnę i wyrażano nimi cenę danej rzeczy.

W niektórych rejonach świata ludzie doszli jednak do wniosku, że najwygodniejszą formą

środka płatniczego są metale. Bardzo trwałe, ze względu na małą objętość łatwe w

transporcie i, co równie ważne, łatwo podzielne na mniejsze części doskonale nadawały się

do pełnienia tej funkcji. Początkowo w obiegu znajdowały się po prostu nie obrobione bryłki

metalu, żelazo oraz miedź i jej stopy, a później metale szlachetne. Przy zakupie danego

towaru trzeba było za każdym razem odważać wynegocjowaną ilość metalu. Tak dokonywano

transakcji na przykład w Egipcie, Babilonii, Asyrii. Zdarzało się też, że z kruszcu odlewano

jakiś przedmioty, które pełniły funkcję środka płatniczego. Mogły to być pierścienie, siekiery,

dzidy. Określano więc cenę dobra, podając na przykład liczbę złotych siekier albo po prostu

wagę metalu. W tym drugim przypadku nie miało znaczenia, czy położono na szalce odlany

przedmiot, czy też bryłę surowego kruszcu. Sprawdzanie ilości i jakości kruszcu, którym

płacono w transakcjach, było uciążliwe. Każdy, kto chciał handlować, musiał mieć przy

sobie wagę i kowadełko, na którym w razie potrzeby ciął rozgrzany metal.

                                                             Wpis dodał : Marcin :)