W 1925 r. Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Stanisław Grabski wydał okólnik głoszący, że dzieci i młodzież należy uczyć umiejętności i zasad oszczędzania pieniędzy. Nauka miała być realizowana poprzez system szkolnych kas oszczędności.

W styczniu 1935 r. szkolne kasy oszczędności zostały oddane pod kuratelę Pocztowej Kasy Oszczędności (dzisiejszego PKO Banku Polskiego), największej instytucji oszczędnościowej II RP.

Od samego początku PKO wspierała działania szkół uczestniczących w SKO oraz pracujących w nich nauczycieli. Do szkół przekazywane były materiały dydaktyczne, poradniki dla nauczycieli, czasopisma dla młodzieży („Młody Obywatel”), a ponadto PKO organizowała konkursy z atrakcyjnymi nagrodami finansowymi i rzeczowymi.

Po wznowieniu działalności w 1945 r. PKO zaczęła inicjować różnego rodzaju akcje propagujące idee oszczędzania oraz racjonalnego gospodarowania dostępnymi zasobami. 

Od 1947 r. PKO zaczęła organizować SKO na dużą skalę. Działalność szkolnych kas oszczędności wpisywała się w obowiązujący po wojnie model wychowania dzieci i młodzieży. Promocja idei SKO realizowana była m.in. przy pomocy dostarczanych do szkół materiałów propagandowych, w tym m.in. gazet (wznowiono wydawanie „Młodego Obywatela”, ale w formie gazetki ściennej), broszur (ich tytuły, np. „Jesteśmy na dorobku”, odpowiadały wyzwaniom stojącym przed Polską), zbiorów opowiadań.

PKO organizowała również konkursy dla szkół, uczniów i nauczycieli, w których można było wygrać bardzo pożądane w okresie PRL produkty. Dla przykładu w roku szkolnym 1957/1958 zorganizowano międzyszkolny konkurs „Sztafeta Oszczędnych”, w roku szkolnym 1959/1960 ogólnopolska „Olimpiada Oszczędnych”.