Strasznie dużo ludzi wybrało się po zakupy. Na szczęście tata zobaczył jakieś wolne miejsce – on to

ma oko – i zaparkował.

- Dobra – powiedział. – Pokażemy twojej matce, jak łatwo jest robić zakupy, i nauczymy ją

oszczędności. Prawda, chłopie?

A potem podszedł do przekupki, która sprzedawała mnóstwo warzyw, popatrzył i uznał, że

pomidory są niedrogie.

- Poproszę o kilogram pomidorów – powiedział.

Przekupka włożyła nam do siatki pięć pomidorów i zapytała:

- Co jeszcze?

Tata zajrzał do siatki, a potem powiedział:

- Jak to? Na kilogram wchodzi tylko pięć pomidorów?

- A co pan myśli – zapytała sprzedawczyni – że za tę cenę kupi pan całą szklarnię? Skaranie boskie

z tymi mężczyznami! Przychodzą po zakupy i każdy w kółko to samo!

- Bo nie dajemy się oszukać tak łatwo jak nasze żony – powiedział tata.

- Cooo? Niech pan powtórzy – poprosiła handlarka, która podobna była do pana Pankracego,

właściciela sklepu z wędlinami w naszej dzielnicy. Tata powiedział „Dobrze, już dobrze” […]

- Wracamy do domu – powiedział tata, który wyglądał na zmęczonego i zdenerwowanego. – Robi

się bardzo późno.

- Ale – zawołałem – mamy tylko pięć pomidorów. (…)

Ale tata nie dał mi dokończyć i pociągnął mnie za rękę. To mnie zaskoczyło i upuściłem siatkę

na ziemię. No i z głowy. Tym bardziej że gruba pani, która szła za nami, nadepnęła na pomidory,

pflut! – i powiedziała, żebyśmy uważali. Kiedy podniosłem siatkę, to, co w niej było, nie wyglądało

apetycznie.

- Musimy kupić nowe pomidory – powiedziałem tacie. – Te pięć jest już do niczego.

Ale tata nie chciał mnie słuchać i poszliśmy do samochodu.