22.06.2020

                                        Mit Bieszczadzki o powstaniu pór roku
                                                   z przymrużeniem oka
Dawno, dawno temu w krainie lasów, łąk, pagórków, wzgórz, gór i dolin, zwanej
Karpatami żyły istoty nadludzkie bogowie Bies i Czad, które władały tym
światem. Jeżeli mieszkańcy nie czcili i nie ubóstwiali ich potęgi, zsyłane
zostawały na nich kary. Czad opiekował się zwierzętami i roślinami, a Bies
wodami i pogodą. Bies i Czad w zgodzie panowali w Karpatach. I wszystko było
wspaniałe, pogoda sprzyjała urodzajowi, tak aby mieszkańcy tego świata żyli
szczęśliwie i w dostatku. W tych czasach Karpaty były krainą mlekiem i miodem
płynącą. Każdy chciał mieszkać w tym magicznym miejscu, gdzie pogoda była
zawsze sprzyjająca, urodzaj obfity, sady pełne najrozmaitszych owoców, lasy
przepełnione wieloma gatunkami zwierzyny. Jednak było to miejsce
przeznaczone  tylko dla ludzi z czystym i dobrym sercem, którzy potrafili żyć w
zgodzie tak jak Bies i Czad. Niestety czarne chmury nadciągnęły nad krainę,
sprowadził je Bies, który dowiedział się , że Czad ma syna Sana z ludzką istotą
imieniem Tarnica. Myśl o podziale władzy wprawiła go w szaleńczą złość. Zszedł
do świata ludzi, porwał Tarnicę na wzgórze, zasypał ją żywcem tyloma
kamieniami i głazami tak , że powstał najwyższy szczyt tego oto świata. San
chcąc pomścić matkę udał się za Biesem i stanął do walki, w której nie miał
szans. Bies zepchnął Sana na skały zabijając go. W miejscu gdzie zginął syn
Czada wytrysnęła woda, która zabrała jego ciało. Czad opłakiwał śmierć
ukochanej i syna, a Bies nadal tkwił owładnięty nienawiścią i chęcią zemsty,
jego uczucia przerodziły się w zmianę pogody w śnieżyce, wichury, ulewy,
kraina zaczęła obumierać, ludzie przestali mieć czyste serca, zaczęły się kłótnie,
wojny. Czad nie mógł patrzeć na zniszczenia jakie spowodował Bies-
samowładca Karpat. Pomimo swojego cierpienia postanowił się z nim
rozmówić. Kiedy stanęli oko w oko, Bies spostrzegł jakie cierpienie i ból
wyrządził Czadowi. Podjął decyzję, aby  podzielić się władzą z Czadem. Podzielił
czas na cztery pory roku, które nazwał zima, jesień, wiosna, lato. Bies panował
zimą i jesienią, a Czad otrzymał wiosnę i lato . W zimie i jesieni Czad opłakiwał
ukochaną i potomka w krainie ludzi dzieląc z nimi smutki, trudy i znoje życia
codziennego, natomiast wiosną i latem Czad panował nad krainą rozsiewając
najrozmaitsze kwiaty, rośliny upamiętniające jego ludzką miłość. W dowód

skruchy Bies sprawił, iż źródło wody, które zabrało ciało Sana stało się
najpotężniejszą rzeką tej krainy i nosiło jego imię. Kiedy wszystkie złe emocje
ustąpiły, Bies zrozumiał, że syn Czada okazał ogromną odwagę, waleczność
podejmując walkę z bogiem. W poczuciu skruchy Bies dzieląc pory roku wybrał
dla siebie zimę i jesień kiedy ludzie mniej czcili boga, a więcej narzekali na
zimno, wiatry. Bies rzucił również urok na każdego przybysza jaki pojawił się w
krainie Karpat , taki że nikt, kto choć raz odwiedził to miejsce, nie zapomniał jej
niezwykłego piękna.

                                                                     Mit napisała Kasia.