W Polsce takim rozpowszechnionym i wymienialnym środkiem płatniczy, była sól. Sol wyrażała kary sadowe, grzywnę, jedna z nich na przykład polegała na wyegzekwowaniu od oskarżonego 300 kruszy, czyli grud soli. Dobitnym przykładem znaczenia soli w tamtych czasach jest popularne powiedzenie, które przetrwało do dzisiaj mianowicie "słono za cos płacić".

Jednak wraz z rozwojem ludzkości poszukiwano coraz doskonalszego trwalszego środka wymiany. Takim okazały się metale. Bardzo trwale, wytrzymale i łatwe w transporcie doskonale nadawał się na miano substytutem pieniądza. Początkowo wymianie podlegały odrobione bryłki metali, najczęściej stopy żelaza i miedzi. Później dobiera wobec powszechnej produkcji żelaza do głosu doszły metale szlachetne. Takich transakcji dokonywano w krajach Azji Mniejszej ( Babilonii, Asyrii) i Egipcie. Często zdarzało się ze dane społeczeństwo specjalizowało się w produkcji konkretnych przedmiotów z żelaza, i wówczas wymieniano te przedmioty na równi ze sztabami lub bryłami metali.

Dlatego często archeolodzy odnajdując zakopane skrzynie z siekierami czy dzidami w środku świadczące o bogactwie właściciela tej skrzyni. Jedyny problemem było dokładne ważenie i określanie jakiś kruszcu, którym płacono, każdy kupiec i nie tylko posiadać musiał wagę i kowadełko, na którym w razie potrzeby poddawał badaniu jakość kruszcu np. ciął rozgrzany metal.

Procedury te ułatwiano poprzez wybijanie przez wiarygodnych kupców na sprawdzonych przez nich kawałkach metalu czegoś w rodzaju stempla, co miała gwarantować jakoś środka płatniczego.