Jak łatwo się domyślić, wytwarzanie pieniędzy ze stopów złota oraz srebra było nie tylko kosztowne, ale również czasochłonne. W obiegu nie było również wystarczających ilości tych kruszców, przez co produkowano niewielką ilość monet, które miały relatywnie dużą wartość – utrudniało to realizowanie płatności za niewielkie transakcje. Pojawiła się więc potrzeba znalezienia innego rozwiązania.

Tym początkowo były tzw. kwity depozytowe. Posiadacz monet mógł je zostawić u złotnika lub bankiera, a w zamian za to otrzymywał dokument potwierdzający ich posiadanie. Z czasem bankierzy zaczęli wprowadzać do obiegu coraz więcej kwitów, które nie miały realnego potwierdzenie w monetach – stanowiły jedynie zadłużenie wobec nich. Następstwem tego rozporządzenia, w którym uznano, że kwity są powszechnie uznanym środkiem płatności.

O krok dalej poszli Chińczycy, których uznaje się za twórców papierowych pieniędzy. Pierwowzorów banknotów używali oni już w I w. p.n.e. (tzw. pieniądze lekkie), ale jako oficjalny środek płatniczy, papierowe pieniądze zostały zaakceptowane dopiero w X wieku. Wykonywano je z kory morwy.

Do Europy papierowe pieniądze dotarły dopiero w XVI wieku.