13 lutego,

poniedziałek

Pod kierunkiem pani Małgorzaty Stadnik uczniowie klasy szóstej przygotowali pranek poetycki poświęcony życiu i twórczości

Pani Wisławy Szymborskiej.

 

W środę, 1 lutego po długiej chorobie zmarła w swoim domu w Krakowie

Wisława Szymborska. Miała 89 lat.

Wybitna poetka, eseistka, laureatka nagrody Nobla -

– tłumaczona na wiele języków.

Jej poezja jest refleksyjna, stawia egzystencjalne pytania

a zarazem pełna jest ironii i humoru.

Wisława Szymborska urodziła się 2 lipca 1923 r.

w Bninie (obecnie Kórnik) koło Poznania.

Początkowo mieszkała w Toruniu, później w Krakowie,

gdzie chodziła do szkoły powszechnej i gimnazjum.

W czasie wojny pracowała na kolei.

Wtedy zaczęła pisać pierwsze opowiadania i wiersze.

Po wojnie studiowała polonistykę, a następnie socjologię

na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

Od 1969 była związana z pisarzem Kornelem Filipowiczem

aż do jego śmierci w 1990r. Po jego odejściu poetka napisała

jeden z najbardziej znanych wierszy „Kot w pustym mieszkaniu”.

W 1952–66 była współredaktorem „Życia Literackiego”,

gdzie 1968–81 prowadziła stały felieton „Lektury nadobowiązkowe”.

W 1988 r. współtworzyła Stowarzyszenie Pisarzy Polskich.

Od 1995 była członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.

W 1991 r. otrzymała Nagrodę Goethego, później Nagrodę Herdera.

W 1996 r.  Pani Szymborska została

uhonorowana literacką Nagrodą Nobla.

Doceniono jej wiersze pełne ciepła i proste,

a jednocześnie przepełnione mądrością.

„Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”,

„Po każdej wojnie trzeba posprzątać”,

„Nic dwa razy się nie zdarza” -

- te słowa poetki Wisławy Szymborskiej weszły do języka codziennego.

Wszystko co przeżywała możemy odczytać

w jej wierszach:

„Nic dwa razy się nie zdarza”

„Radość pisania”

„Odzież”

„Trzy słowa najdziwniejsze”

Swoje wierszyki nazywała żartobliwie lepiejami,

moskalikami, odwódkami czy altruikami.

Pochodzenie "lepiejów" tłumaczyła tak:

W pewnej podmiejskiej gospodzie podano mi kartę,

w której przy pozycji ´flaki' ktoś dopisał drżąca ręką: ´okropne'.

Pomyślałam, że na tym poprzestać nie wolno.

Nawet w najlepszej restauracji zdarzy się czasem jakieś paskudztwo.

Trzeba następnych gości jakoś przed nim ostrzec.

I ostrzegała. W ten sposób:

Lepiej złamać obie nogi,
niż miejscowe zjeść pierogi.

Lepiej mieć życiorys brzydki,
niż tutejsze jadać frytki.

Lepiej wynieść się z osiedla,
niż tu przełknąć choćby knedla.

Lepszy ku przepaści marsz,
niż z tych naleśników farsz.

„Kochała kicz, papierosy i Niewolnicę Isaurę”

„Wisława Szymborska nie została odkryta. Prawdę o sobie zabrała do grobu.

Będzie żyła dopóki jej wiersze będą czytane"