W powietrzu czuć wiosnę, co po śnie zimowym,
jak w długim letargu do życia się budzi.

Jeszcze sypie śniegiem, jeszcze lodem mrozi,
ciepło z zimnem splata - jednak już nadchodzi.

Tak bardzo cię czekam, szczególnie w tym roku,
oczy me uraduj jasną swą zielenią.

Zawieś na gałęziach iście, kwietne pąki,
rzuć świeże kobierce na uśpione łąki.

Wiosno!
Daj otuchę swym młodzieńczym tchnieniem,
oddal mój niepokój, - myśli uciszeniem.

Przynieś proszę z sobą, nową radość bycia,
nadaj sens istnieniu w tym bezsensie życia.

Przyjdź w wianku z pierwiosnków na głowę włożonym,
w sukience utkanej z mgiełki nad wodami,
dotknij swoją różdżką, rozsiej radość wokół,
zabierz mą samotność a przywróć mi spokój.

Zbliża się już wiosna, słońce mocniej świeci.
Na naszych twarzach mina radosna.
Czas nauki szybko leci.
Skorzystajmy więc z pogody, zasmakujmy moc przygody.
Idźmy razem na wycieczkę, rzućmy w kąt tę ciężką teczkę.

M A R Z Y M Y  O  W I O Ś N I E !!!