W jakiej stołówce za każde danie,
goście dziękują nam – ćwierkaniem?

Wesoły dzwoneczek i sznur saneczek.

Latem było tu boisko, a gdy zimą mróz ścisnął,
wylano wodę czystą, to już jest…

Ze śniegu zrobiony, kapelusz na głowie.
Zgadnij, kto to taki. Ja wiem, lecz nie powiem!

Szybko po lodzie niosą nas one,
obie do butów są przyczepione.

Kiedy w świat wyruszy, szczypie w nos i w uszy.
Gdy przyjdzie nad wodę, to skuwa ją lodem.

On na pewno nie jest tchórzem, bo nie lęka się gór i skał.
Staje na szczycie, na górze i po śnieżnym stoku w dół gna.

Byś po śniegu jeździć mógł,
musisz przypiąć je do nóg.

Dwie siostry – na dole, para braci – z boku,
bez nich żaden narciarz nie zjedzie po stoku.

Nosi je na rękach nawet słaby malec.
Mogą mieć pięć palców, albo jeden palec.

Wszystkie pojazdy na świecie muszą mieć koła, jak wiecie.
A te, nie mają ich wcale! Zimą jeździ się na nich wspaniale.

Kapie z dachu woda, lecą zimne krople,
ale gdy mróz chwyci, zamieni je w…

Podłoga z wody – twarda jak kamień.
Tańce i zawody urządza się na niej.

Co to za gwiazdeczki odpowiedzcie śmiało,
które stroją ziemię w sukieneczkę białą?

Jakie to są płatki: nie gubią ich kwiatki,
nie owsiane, nie mydlane, dla nart dobre i dla sanek. 

Powieś jej na sznurku kawałek słoniny,
a będzie ją dziobać w czasie śnieżnej zimy.

Jakie to węże na drutach rosną?
Zimą są na szyi, w szafie zasną wiosną.

Gdy zimowa przyjdzie pora, z nieba spada zimny puch.
Wielką radość daje dzieciom ten bielutki puch.

Stoi zimą na podwórku, biały nasz kolega.
W ręku trzyma starą miotłę. Lecz za nikim z nią nie biega.

Ten zimowy pojazd lubią wszystkie dzieci.
Kiedy zjeżdża z górki, jak rakieta leci.

Lepisz ją ze śniegu, aby się dobrze bawić.
Aby kogoś trafić rzucasz nią daleko.

Na szybie maluje zimowe obrazy.
Choć farb nie używa tworzy piękne wzory.

Chociaż się go nie je jest zimny jak lody,
A powstaje zimą z zamarzniętej wody. 

Dwie deski na nogach służą do zjeżdżania.
Gdy na nich pędzisz z górki,
wiatr się z tobą gania.

Buty z ostrym zakończeniem ekstrawaganckie szalenie.
Nie stały się hitem w modzie, lecz się sprawdzają na lodzie.

Mają płozy, tak jak sanie, zimą chętnie wsiadasz na nie,
potem po śniegu raźno mkniesz; co to takiego-czy już wiesz?

Gwiazdki spadające z nieba, które oprószają drzewa.
I aż do początków wiosny, czynią świat bardziej radosnym.

W eleganckim kapeluszu, z nosem z marchwi, lecz bez uszu.
Na podwórku zimą stoi, mrozu wcale się nie boi.

Siada na gałęziach gdy mrozik przyciśnie,
Jak ozdoby z cukru mieni się srebrzyście.

Oto domek Eskimosa, biały domek z lodu.
Choć w dotyku zimny, to nie wpuszcza chłodu!

Kiedy mrozik szczypie, kiedy śnieżek pada,
Każdy ją natychmiast na głowę zakłada.

Na szyję zakładam, gdy dopiecze zima,
Owijam nim szyję, kiedy mróz przytrzyma!

Gdy nas zima atakuje, każdy z kieszeni wyjmuje,
Raz – dwa na dłonie zakłada, ręka w śnieg bez bólu wpada!

Mróz w niego zmieni każdą kroplę wody,
                 Czy to jezioro, czy staw, czy kałuża,
                 Czasem obleka z siłą mokre schody,
                 Szansa na przewrócenie wtedy bardzo duża!

Płozy, deski, sznurek, podejdźmy pod górę!
                 W dół szybko jak strzała, zabawa wspaniała!

Ten śniegowy panicz garnek ma na głowie,W miejscu nosa marchew, ulepił go człowiek!

Kiedy mróz nadejdzie srogi,
Założymy je na nogi!
Czeka na nas lodowisko,
Uważajmy, bo tam ślisko!

Pada z nieba biały proch,
Coś jak gwiazdki albo groch.
Gdy napada po kolana,
Ulepimy wnet bałwana!

Żyrafa Lokatka życzy Wam miłego wieczoru:)