Wigilia świętego Andrzeja, przypadająca 29 listopada, to tradycyjny wieczór wróżb. Dziewczęta usiłowały w tym dniu dowiedzieć się o swym przyszłym losie. Wróżby andrzejkowe były rozpowszechnione w całej chrześcijańskiej Europie. Święty Andrzej uznany jest za patrona panien chcących szybko zmienić stan cywilny. Imię Andrzej pochodzi od greckiego słowa „andros”, czyli mąż, a także „andreios”, czyli odważny, silny. Andrzejki łączą się jednak ze znacznie starszymi wierzeniami, według których w tym okresie przybywają na ziemię duchy z zaświatów. Istnieje wtedy możliwość zapytania ich, za pośrednictwem wróżb, o najbliższą przyszłość.

Tradycja obchodzenia uroczystości poświęconej wróżbom dotyczącym małżeństwa, miłości sięga prawdopodobnie czasów pogańskich i starożytnej Grecji.
Plemiona germańskie miały również swoją boginię, patronkę miłości. Pierwsze informacje o obchodzonych w Polsce andrzejkach pochodzą z 1557 roku, czyli liczą sobie 455 lat.

W dawnych czasach andrzejki były obchodzone przez dziewczęta 29 listopada, w przeddzień imienin Andrzeja. Natomiast chłopcy spotykali się, aby sobie wróżyć, kilka dni wcześniej, 24 listopada, czyli w wigilię imienin świętej Katarzyny. Obecnie andrzejki obchodzi się z reguły 30 listopada.

Wróżby andrzejkowe to przede wszystkim: lanie wosku, wróżenie z butów, specjalnych karteczek, kubków, kości.

A tak wróżyli sobie SKO-wicze z klasy I i II:

W piątek 30 listopada wszyscy będą bawili się na dyskotece andrzejkowej z konkursami i nagrodami przygotowanej przez SKO i SU.