Aktualna definicja przedsiębiorczości obejmuje takie cechy jak: komunikatywność, odwaga, aktywność, pracowitość, umiejętność odpoczywania, umiejętność zdobywania i utrzymywania relacji. Osoby obdarzone takimi cechami, do tego posiadające wiedzę w danej dziedzinie oraz umiejętność zarządzania finansami mogą nazwać siebie przedsiębiorcami. 

Nie da się nauczyć przedsiębiorczości w sposób teoretyczny. To nie jest wiedza do przyswojenia. Przedsiębiorczość to aktywność i działanie, to nauka na własnych błędach i doświadczeniu. To także akceptowanie porażek, nie poddawanie się i posiadanie małej awersji do ryzyka.

Ten obraz przedsiębiorczej osoby to wynik obserwacji. 

Dzieciom przedsiębiorców łatwiej jest „odziedziczyć” naturę przedsiębiorcy. Czasem dzieje się to naturalnie, szczególnie wtedy kiedy biznes rodziców jest kontynuowany przez dzieci. 

Dzieciom nie-przedsiębiorców pozostaje jedynie szkoła oraz wszelkie organizacje i inicjatywy społeczne, które wspierają młodzież w edukacji i kształceniu postawa przedsiębiorczych. Umożliwiają to wszelkie wolontariaty, aktywności i projekty szkolne.

 Młodzież jest naprawdę kreatywna i aktywna. Oczywiście nie wszyscy, ale zawsze pojawi się grupa, która posiada nie tylko wiedzę, ale też działa. 

Rodzicom zależy, aby ich dzieci były szczęśliwe. Nie zawsze to szczęście wiedzie przez działania, które można określić jako przedsiębiorcze. Można moim zdaniem nie posiadać cech, które wymieniłam na początku, a być przedsiębiorczym. Dzisiejsza technologia oraz wszelkie nowoczesne rozwiązania pozwalają działać w zaciszu domowym, przed ekranem monitora, rozwijając swoje pomysły, zainteresowania i biznesy.

To oznacza, że definicja przedsiębiorczości też się zmienia i z punktu widzenia rodzica, albo pójdziemy z duchem czasu i też zaczniemy się edukować, by wspierać dziecko w nauce przedsiębiorczości, albo wskażemy inną drogę, mniej aktywną.

Ta również może być ekscytująca, dająca radość i szczęście.