Potrzebę wprowadzenia tematyki oszczędności do szkolnych programów nauczania postulowano w Polsce już w XVIII wieku.

Do idei uzupełnienia programów szkolnych o zagadnienia dotyczące oszczędności
i racjonalnego gospodarowania pieniędzmi powrócono kilka lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W 1925 r. Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Stanisław Grabski wydał okólnik głoszący, że dzieci i młodzież należy uczyć umiejętności i zasad oszczędzania pieniędzy. Nauka miała być realizowana poprzez system szkolnych kas oszczędności.

Na ziemiach polskich idea SKO rozwijała się głównie w zaborze austriackim.  Po odzyskaniu niepodległości, dzięki okólnikowi Grabskiego, tworzenie SKO zostało uregulowane prawnie.

W styczniu 1935 r. szkolne kasy oszczędności zostały oddane pod kuratelę Pocztowej Kasy Oszczędności (dzisiejszego PKO Banku Polskiego), największej instytucji oszczędnościowej II RP.

Do wybuchu II wojny SKO działało w blisko 14 tysiącach szkół i skupiało ponad milion uczniów. 

Od samego początku PKO wspierała działania szkół uczestniczących w SKO oraz pracujących w nich nauczycieli. Do szkół przekazywane były materiały dydaktyczne, poradniki dla nauczycieli, czasopisma dla młodzieży („Młody Obywatel”),

a ponadto PKO organizowała konkursy z atrakcyjnymi nagrodami finansowymi i rzeczowymi.

Dziś PKO Bank Polski również wspierała działania szkół uczestniczących w SKO oraz pracujących w nich nauczycieli.