Potrzebę wprowadzenia tematyki oszczędności do szkolnych programów nauczania postulowano

w Polsce już w XVIII wieku, m.in. w materiałach utworzonej w 1773 r.

Komisji Edukacji Narodowej, pierwszego w Europie nowożytnego Ministerstwa Oświaty.

Do idei uzupełnienia programów szkolnych o zagadnienia dotyczące oszczędności

i racjonalnego gospodarowania pieniędzmi powrócono kilka lat

po odzyskaniu przez Polskę niepodległości.

W 1925 r. Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Stanisław Grabski

wydał okólnik głoszący, że dzieci i młodzież należy uczyć umiejętności i zasad oszczędzania pieniędzy.

Nauka miała być realizowana poprzez system szkolnych kas oszczędności.

Pierwsze kasy szkolne, w których uczniowie mogli gromadzić swoje kieszonkowe,

powstały w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych pod koniec XIX w.

Na ziemiach polskich idea SKO rozwijała się głównie w zaborze austriackim.

  Po odzyskaniu niepodległości, dzięki okólnikowi Grabskiego, tworzenie SKO zostało uregulowane prawnie.

W styczniu 1935 r. szkolne kasy oszczędności zostały oddane pod kuratelę Pocztowej Kasy Oszczędności

(dzisiejszego PKO Banku Polskiego), największej instytucji oszczędnościowej II RP.

Okólnik z 1935 r. dotyczący organizowania szkolnych kas oszczędności

w oparciu o Pocztową Kasę Oszczędności

W roku szkolnym 1934/1935 r. do SKO organizowanych przez PKO przystąpiło

ponad 5,5 tys. szkół, a książeczki oszczędnościowe otworzyło prawie 0,5 mln uczniów.

Do wybuchu II wojny SKO działało w blisko 14 tysiącach szkół i skupiało ponad milion uczniów.

Prowadzenie SKO traktowane było jako ważny element edukacji społecznej w rodzącej się

po latach zaborów państwowości polskiej.

Od samego początku PKO wspierała działania szkół uczestniczących

w SKO oraz pracujących w nich nauczycieli.

Do szkół przekazywane były materiały dydaktyczne, poradniki dla nauczycieli,

czasopisma dla młodzieży („Młody Obywatel”), a ponadto PKO organizowała konkursy

z atrakcyjnymi nagrodami finansowymi i rzeczowymi.