Karol Wojtyła – dzieciństwo – młodość – kapłaństwo – biskupstwo

Pośród malowniczych gór Beskidu, nad rzeką Skawą leżą Wadowice. Tam w niewielkim mieszkanku tuż przy wadowickim rynku mieszkała rodzina Wojtyłów: Tato Karol, mama Emilia i Edmund ich syn. Drugi syn, Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Ojciec, pracujący w Urzędzie Powiatowym był kiedyś  oficerem w austriackiej administracji wojskowej. Karol  dnia 20 czerwca 1920 roku został ochrzczony w kościele parafialnym w Wadowicach przez ks. Franciszka Żaka. We wrześniu 1924 roku starszy brat Karola – Edmund opuszcza dom rodzinny udając się na studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a 15 września 1926 Karol rozpoczyna naukę w szkole podstawowej. W szkole był jednym z najlepszych uczniów. Pilnie przygotowywał się do każdej lekcji, często ratując honor klasy, gdy jako jedyny zgłaszał się do odpowiedzi. Uwielbiał piłkę nożną i mnóstwo czasu spędzał na boisku – najpierw grał na obronie. Później został bramkarzem. Beztroskie dzieciństwo przerwała śmierć mamy.  Umarła 13 kwietnia 1929. W maju tego roku Karol przyjmuje pierwszą Komunię świętą.

Od września 1930 roku przechodzi do I Gimnazjum Męskiego im. Marcina Wadowity o profilu klasycznym. Dnia 5 grudnia 1932 w wieku 26 lat (po zakażeniu szkarlatyną od pacjentki) umiera starszy brat Karola, Edmund Wojtyła, lekarz szpitala w Bielsku.

Karol występował w miejscowych przedstawieniach teatralnych. Rozpoczął intensywną współpracę z polonistą, awangardowym reżyserem teatralnym Mieczysławem Kotlarczykiem, późniejszym twórcą Teatru Rapsodycznego. W maju 1938 roku Karol Wojtyła przyjmuje sakrament bierzmowania, natomiast 14 maja 1938 przystępuje do egzaminu dojrzałości. Na maturze zdaje: religię, język polski, język łaciński, język grecki. Ze wszystkich przedmiotów uzyskał oceny bardzo dobre.

W sierpniu wraz z ojcem przenosi się do Krakowa, gdzie rozpoczyna studia polonistyki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jesienią 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Karol i jego koledzy musieli przerwać studia i iść do pracy. Panowała bieda, brakowało żywności i drewna na opał. Karol przez 2 lata pracował jako robotnik w kamieniołomach, a później w fabryce sody Solvaya. Była to ciężka praca. W tych smutnych czasach nie porzucił swoich pasji: dużo czytał, uczył się, założył wraz z kolegami tajny teatr.

18 lutego 1941 umiera ojciec, Karol Wojtyła senior. Pochowany zostaje 22 lutego na cmentarzu wojskowym na Rakowicach.
Po śmierci ojca coraz częściej myślał o zostaniu kapłanem. W październiku 1942 roku wstępuje do tajnego  Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczyna studia filozoficzne kontynuując pracę w Solvayu. 19 lutego 1944 zostaje potrącony przez niemiecką ciężarówkę, w wyniku czego przebywa dwa tygodnie w szpitalu.

Dnia 1 listopada 1946 roku otrzymuje święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Stefana Sapiehy. Mszę Świętą prymicyjną  (czyli pierwszą) odprawił w kaplicy na Wawelu.

15 listopada 1946 wyjechał  do Rzymu na studia teologiczne. Podróżuje po Francji, Belgii i Holandii. W czerwcu 1948 broni pracy doktorskiej na Papieskim Uniwersytecie Angelicum w Rzymie. Następnie wraca ze studiów do Polski. Po powrocie  28 lipca 1948 Wojtyła przybył do Niegowici, pierwszej przydzielonej mu parafii.Tu był wikarym. Uczył dzieci religii, odwiedzał chorych, spowiadał.  Od 17 sierpnia 1949 pracuje w  parafii św. Floriana w Krakowie. Tu  zorganizował duszpasterstwo akademickie, które z czasem przyjmuje również formę duszpasterstwa turystycznego. Opiekował się studentami, którzy darzyli go ogromną sympatią i nazywali Wujkiem. Organizuje dla nich liczne wyprawy górskie, piesze, rowerowe i narciarskie.

W maju 1950 ukazuje się cykl poetycki Wojtyły, „Pieśń o blasku wody”, opublikowany pod pseudonimem Andrzej Jawień w „Tygodniku Powszechnym”.

23 lipca 1951 w wieku 84 lat umiera książę metropolita krakowski, kard. Adam Stefan Sapieha. Od 1 września 1951 arcybiskup Eugeniusz Baziak udziela księdzu Wojtyle urlopu naukowego na przygotowanie rozprawy habilitacyjnej. Pozostając nadal duszpasterzem akademickim u św. Floriana odprawia msze święte w kościele św. Katarzyny na krakowskim Kazimierzu, a mieszka przy ul. Kanoniczej 19. W październiku 1953 rozpoczyna wykłady z etyki społecznej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po zlikwidowaniu Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie Jagiellońskim prowadzi wykłady dla studentów trzech seminariów (krakowskiego, śląskiego i częstochowskiego). Ksiądz Wojtyła wykłada dla słuchaczy IV i V roku katolicką etykę społeczną. 12 października 1954 ksiądz doktor habilitowany Karol Wojtyła zostaje zatrudniony na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim [KUL]. W listopadzie 1954 turyście Karolowi Wojtyle zostaje przyznana Odznaka Turystyki Pieszej. W maju 1955 uczestniczy w międzynarodowym spływie kajakowym na Dunajcu. U św. Floriana w Krakowie głosi rekolekcje akademickie. Otrzymuje stały etat w katedrze etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i jest oficjalnie zastępca profesora oraz prowadzi seminarium aspiranckie. 4 lipca 1958 roku ks. Karol Wojtyła jest mianowany przez papieża Piusa XII biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej i zostaje najmłodszym członkiem Episkopatu Polski. Po śmierci arcybiskupa Eugeniusza Baziaka Wojtyła zostaje wikariuszem kapitulnym, czyli tymczasowym zarządcą archidiecezji krakowskiej.
W tym czasie papież Jan XXIII zwołuje Sobór powszechny, zwany Soborem Watykańskim II. Rozpoczyna się on 11 października 1962 roku. Biskup Karol Wojtyła był delegatem na ten Sobór. Na Soborze Watykańskim II biskup Wojtyła wypowiada się na temat reformy liturgicznej. Zabiera głos w czasie soborowej debaty o Objawieniu.

W czerwcu 1963 umiera Jan XXIII, a 21 czerwca jego miejsce zajmuje papież Paweł VI.
W grudniu Wojtyła udaje się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej wraz z kilkudziesięcioma innymi uczestnikami Soboru. Również w grudniu papież Paweł VI mianuje Wojtyłę arcybiskupem metropolitą krakowskim. Od stycznia do kwietnia 1965 arcybiskup Wojtyła pracuje w Ariccia i Rzymie w podkomisji przygotowującej soborowy dokument „O Kościele w świecie współczesnym”. W 1966 roku Polska obchodzi tysiąclecie  swojego chrześcijaństwa. 6 sierpnia 1978 w Castel Gandolfo umiera Paweł VI, a 12 sierpnia zostaje pochowany w Bazylice św. Piotra. W dniu 26 sierpnia 1978 roku kolegium kardynalskie wybiera na papieża kard. Albino Lucianiego, który przybiera bezprecedensowe podwójne imię Jan Paweł I i odmawia włożenia tiary papieskiej podczas mszy inauguracyjnej 3 września. Niestety papież ten po 34 dniach od wyboru nagle umiera. Kardynałowie, w tym także kardynał Karol Wojtyła ponownie zbierają się w Rzymie aby wybrać papieża. 14 października 1978 rozpoczyna się kolejne konklawe, które nie trwa długo. 16 października na Kaplicą Sykstyńską uniósł się biały dym, znak, że dokonano wyboru. Po chwili otwarły się drzwi i na balkonie ukazali się kardynałowie. Jeden z nich ogłosił: Habemus papam! Mamy papieża. Kardynał Karol Wojtyła, który przybrał imię Jan Paweł II.