Kalkulator kredytowy to narzędzie pozwalające obliczyć koszt kredytu i wysokość rat. Do kalkulatora wpisuje się dane takie jak wysokość planowanego kredytu, ewentualnie wkład własny, okres kredytowania, wysokość dochodów, a kalkulator wylicza najważniejsze wskaźniki. Kalkulatory dostępne są w internecie, także banki na swoich stronach internetowych udostępnia kalkulatory. Trzeba pamiętać, że kalkulator podaje jedynie przybliżone wyniki, bo są to narzędzia uproszczone i nie biorą pod uwagę wszystkich parametrów kredytu. Dlatego wyniki takiej kalkulacji trzeba zawsze uznać za wstępne. Ostatecznej kalkulacji należy dokonać samemu po dokładnym zapoznaniu się ze szczegółami oferty banku. Kalkulatory kredytowe mogą także służyć do porównywania ofert poszczególnych banków, ale dają także jedynie szacunkowe wyniki.

Kapitał ludzki to wszystko to, co do gospodarki albo całego kraju, albo też pojedynczej firmy, wnoszą ludzie. Jest to ich wiedza, umiejętności, zdolności, zaangażowanie, pracowitość i inne ważne wartości w każdym rodzaju aktywności ekonomicznej. Również poczucie humoru. Pierwszym ekonomistą, który dostrzegł znaczenie kapitału ludzkiego, był Brytyjczyk William Petty, twórca statystyki, a stało się to pod koniec XVII wielu. Od tego czasu nad pojęciem kapitału ludzkiego zastanawiano się sporadycznie, aż do lat 60. zeszłego stulecia. Zainteresowanie badaniami nad kapitałem ludzkim wzrosło w związku z coraz bardziej rozpowszechnionym przekonaniem, że konkurencja niskich kosztów pracy w krajach mniej rozwiniętych powoduje, iż gospodarki tych wyżej rozwiniętych powinny się opierać się na wiedzy i innowacyjności. A w tym przypadku kluczem do sukcesu jest właśnie kapitał ludzki.

Kapitał obcy to ta część finansowania działalności przez przedsiębiorstwo, która nie pochodzi od jego właścicieli, a więc jest nim na przykład kredyt zaciągnięty w banku. Każda firma finansuje swoją działalność z kapitału własnego lub z kapitału obcego, czyli pożyczonego. Pożyczony kapitał należy zwrócić. Na kapitał własny składa się majątek firmy wniesiony do niej przez jej właścicieli, a więc udziałowców, akcjonariuszy lub wspólników oraz osiągane przez nią zyski z działalności. Kiedy firma rozwija się, potrzebuje więcej kapitału, niż go ma. Wtedy ma do wyboru – podnieść kapitał własny, na przykład poprzez emisję akcji lub kapitał pożyczyć. Jeśli go pożyczy, będzie się on nazywał kapitałem obcym. Każda firma musi rozważyć, co jej się bardziej opłaca – finansować działalność kapitałem własnym czy obcym. Żeby znaleźć odpowiedź na to pytanie, prowadzi dość skomplikowane obliczenia kosztu kapitału. Do kapitałów obcych zalicza się nie tylko kredyty i pożyczki zaciągnięte przez przedsiębiorstwo, ale również zobowiązania wobec dostawców, pracowników oraz państwa, czyli podatki należne budżetowi.

Kapitał obrotowy, zwany inaczej kapitałem pracującym (working capital) jest miarą płynności finansowej przedsiębiorstwa. Płynność to zdolność do regulowania zobowiązań, czyli płacenia innym – dostawcom, kontrahentom, a także pracownikom. Im wyższy firma ma kapitał obrotowy, tym większą można mieć pewność, że swoje zobowiązania będzie regulowała w terminie, czyli płynności nie straci. Gdybyśmy dokonywali analizy finansowej przedsiębiorstwa, wysoki kapitał obrotowy świadczy dobrze o firmie, a gdy jest ujemny oznacza, że przedsiębiorstwo posiada więcej długów niż środków własnych na ich pokrycie. Firma musi odpowiednio zarządzać kapitałem pracującym, co często sprowadza się do wyboru pomiędzy tempem rozwoju firmy, a wysokością majątku obrotowego. Zdarza się, że firma postawi na zbyt szybki rozwój i wskutek tego może popaść w zbyt duże długi i nie regulować w terminie zobowiązań.

Kapitał rezerwowy (inaczej zapasowy) to zgromadzenie pewnego rodzaju zapasów w postaci środków pieniężnych na pokrycie przyszłych zobowiązań, nieprzewidzianych, aczkolwiek koniecznych inwestycji, długów czy ewentualnych strat. Powszechnie przyjmuje się, że firma, aby pokryć ewentualne straty, powinna zgromadzić kapitał rezerwowy, przeznaczając na niego średnio 8 proc. zysku za każdy rok obrotowy. O tym, jaki zysk przeznaczyć na kapitał zapasowy, albo jak go rozdysponować, decyduje walne zgromadzenie akcjonariuszy lub wspólników. Kapitał rezerwowy powstaje z rezerw finansowych, które przedsiębiorstwo uznało za niezbędne, żeby utrzymywać w zapasie na wyjątkowe sytuacje lub pogorszenie koniunktury.

Karta debetowa jest jedną z rodzajów kart płatniczych. Jest używana przy bezgotówkowych płatnościach za towary lub usługi oraz do wypłaty pieniędzy z bankomatów. Karta debetowa jest wydawana do rachunku bankowego. Kartę debetową mają więc wszyscy, którzy otworzyli w banku rachunek, niezależnie od wysokości i stałości comiesięcznych wpływów na konto. Opłaty pobierane od karty debetowej mogą zależeć od regularności wpływających kwot na konto i liczby dokonywanych nią transakcji. Karta debetowa pozwala na dokonywanie transakcji o wartości, która nie przekracza stanu konta. Do karty debetowej banki przyznają kredyt odnawialny (debet), który pozwala na dokonywanie płatności, gdy wydaje się więcej niż wpływa na rachunek.

Karta kredytowa - przyznanie karty kredytowej przez bank jest jednoznaczne z ustaleniem nam limitu kredytowego. Posiadanie karty kredytowej pozwala na korzystanie ze środków, których nie mamy. Od udzielonego kredytu bank pobiera oprocentowanie, chyba że zadłużenie spłacamy w tak zwanym „okresie bezodsetkowym”. Oprocentowanie kredytu, który w „okresie bezodsetkowym” nie został spłacony jest zazwyczaj bliskie górnego pułapu, jaki wyznacza prawo, czyli czterokrotności stopy lombardowej NBP. Banki pobierają też z reguły opłaty od korzystania z karty kredytowej.

Karty płatnicze to najbardziej ogólne określenie wszystkich kart, którymi dokonujemy płatności, obejmujące także karty debetowe i kredytowe. W polskim rynku kart płatniczych największy udział mają dwie międzynarodowe organizacje rozliczeniowe Visa i MasterCard, które udostępniają bankom swoje systemy płatnicze, dzieląc się z nimi prowizjami od transakcji kartami, płaconymi przez ich akceptantów (czyli sklepy, sprzedawców usług itp.). Oprócz kart debetowych i kredytowych do rzadziej używanych należą jeszcze karty obciążeniowe (charge) i przedpłacone (pre-paid). Karta charge to rodzaj karty kredytowej, ale powiązanej z rachunkiem rozliczeniowym. Po okresie bezodsetkowym bank sam pobiera z rachunku pieniądze, wyrównując saldo karty. Na rachunek karty pre-paid trzeba samemu przelać pieniądze, być móc dokonywać transakcji. Karty płatnicze wydają także instytucje, które nie są bankami, na przykład sieci sklepów detalicznych czy stacji benzynowych. Wszystkie karty płatnicze mogą mieć funkcję pozwalającą na płatności zbliżeniowe.

Karta podatkowa jest jednym z rodzajów opodatkowania działalności gospodarczej prowadzonej przez osoby fizyczne albo spółki cywilne. Zwykle stosowana jest w przypadku świadczenie określonych usług, wówczas gdy przedsiębiorca zatrudnia niewiele osób. Opodatkowanie polega na płaceniu stałych kwot, w zryczałtowanej, niezależnej od dochodu wysokości. Stawki zależą od wielkości miejscowości, w której świadczone są usługi – na przykład fryzjer płaci mniej w małym miasteczku, a więcej w Warszawie. Podatnik, który rozlicza się na podstawie karty podatkowej, nie ma obowiązku prowadzenia ksiąg podatkowych, czy odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy, musi tylko co miesiąc wpłacać ryczałt i gromadzić faktury lub rachunki, ewidencjonować zatrudnienie oraz karty przychodów pracowników. Każda osoba rozpoczynająca działalność gospodarczą może rozważyć, czy opodatkowanie w formie podatkowej jest dla niej opłacalne i złożyć wniosek do urzędu skarbowego. Zgoda urzędu skarbowego jest warunkiem takiego opodatkowania.

Karta wzorów podpisu to ważny dokument bankowy. Zawierając umowę z bankiem, na przykład o prowadzenie rachunku, oprócz podpisywania umowy, składamy swój podpis na karcie wzorów podpisów. Podpis muszą na niej złożyć także te osoby, które uprawniamy do korzystania z rachunku czy też do pełnomocnictwa. Zawiera ona zazwyczaj wszystkie dane osób, które mogą rachunkiem dysponować, i wzory ich podpisów. Oryginalna karta spoczywa sobie zazwyczaj w oddziale banku, ale nasz podpis bywa skanowany i wzór może być dostępny w tej placówce, w której właśnie załatwiamy sprawę. Kiedy wypłacamy z banku pieniądze, powinniśmy podpisać się na dyspozycji identycznie, jak na karcie wzorów podpisów. Na tej podstawie pracownik banku potwierdza naszą tożsamość. Jest to ważne dla bezpieczeństwa naszych pieniędzy. Identyczny podpis powinniśmy złożyć także na karcie kredytowej. Bywa z tym niekiedy problem, bo z czasem zapominamy, jak podpisaliśmy się na karcie wzorów. Często też na myśl o konieczności podpisania się identycznie jak na karcie wzorów drżą nam ręce. A poza tym coraz częściej korzystamy z bankowości elektronicznej, w której nie składamy podpisu.

Kaucja to kwota pieniędzy mająca zabezpieczyć ewentualne roszczenia, gdyby jedna ze stron umowy nie wywiązała się z niej albo źle się wywiązała. Po wykonaniu umowy jest zwracana i to różni ją od zaliczki. Jeśli natomiast umowa została źle wykonana, to kaucja albo jej cześć przepada. Kaucja służy do tego, żeby kupujący mógł pokryć koszty związane z niewykonaną lub źle wykonaną umową. Kaucję stosuje się często przy wynajmowaniu mieszkania. Wpłaca ją najemca, a służy po to, żeby możliwa była naprawa zniszczeń, gdyby takich się dopuścił. Gdyby najemca nie zapłacił czynszu, wynajmujący może także potrącić zaległości z wpłaconej przez niego kaucji. Kaucję stosuje się też często w budownictwie – wykonawca wpłaca ją inwestorowi, żeby zagwarantować, iż umowa zostanie wykonana właściwie, bez usterek i w terminie. W budownictwie kaucję zastępują coraz częściej gwarancje bankowe. Ponieważ w ostatnich latach dochodziło do wyłudzeń podatku VAT, wprowadzona została kaucja gwarancyjna, polegająca na tym, że część należnego VAT wpłacana jest „z góry” do urzędu skarbowego przez dostawców „towarów wrażliwych”, takich jak pręty stalowe, paliwa czy złoto. Jeśli dostawca takich towarów wpłacił kaucję gwarancyjną do urzędu skarbowego, ich nabywca nie ponosi odpowiedzialności za jego zobowiązania podatkowe. Jeśli nie – urząd skarbowy może ścigać kupującego takie towary za VAT niezapłacony przez dostawcę.

KIID - kluczowe informacje dla inwestorów (Key Investor Information Document) to zbiór informacji pozwalających poznać charakter funduszu i związane z nim ryzyko. Jest on wymagany przez przepisy prawa i zastąpił skrót prospektu informacyjnego Funduszy Inwestycyjnych Otwartych (FIO) i Specjalnych Funduszy Inwestycyjnych Otwartych (SFIO). Klienci TFI znajdą tu takie dane, jak: jego polityka inwestycyjna, profil ryzyka i zysku, koszty i opłaty oraz wyniki uzyskiwane w przeszłości.

Klauzule abuzywne, czyli niedozwolone, to takie zapisy w umowach, które są sprzeczne z dobrymi obyczajami lub naruszają interesy konsumenta. Gdy konsument, czyli każdy z nas, zawiera umowę z przedsiębiorstwem świadczącym usługi, ich sprzedawca przedstawia do podpisania umowę. Praktyka pokazała, że przedsiębiorstwa wykorzystują często swoją silniejszą pozycje wobec konsumentów i zdarza się, że w umowach rażąco naruszają ich interesy. Może to polegać na ograniczaniu praw konsumentów (na przykład do reklamacji) albo narzucać im dodatkowe zobowiązania, które nie mają związku z głównym przedmiotem umowy. Prawo mówi, że jeśli umowa zawiera klauzule abuzywne, to konsument nie jest nimi związany, choć oprócz niedozwolonego zapisu umowa obowiązuje nadal. Rejestr taki postanowień niedozwolonych w umowach prowadzi Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta, a każdy konsument, jeśli uważa, że zapis umowy narusza jego prawa, może zaskarżyć go do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumenta.

Komisja Nadzoru Finansowego (KNF) nadzoruje sektor bankowy, rynek kapitałowy, firmy ubezpieczeniowe, kapitałowy system emerytalny, instytucje płatnicze, biura usług płatniczych, instytucje pieniądza elektronicznego oraz sektor spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych. Może nakazywać tym instytucjom stosowanie się do konkretnych zasad i reguł działania i może nakładać kary finansowe za przekroczenie prawa. KNF powołana jest po to, żeby kontrolowany przez nią rynek działał prawidłowo, a system finansowy był stabilny, bezpieczny i przejrzysty. Do zadań KNF należy także ochrona uczestników rynku finansowego oraz w coraz większym zakresie ochrona konsumentów korzystających z usług instytucji finansowych. Ekonomiści mówią często, iż fakt, że polski system finansowy uniknął ostatniego globalnego kryzysu nasz kraj zawdzięcza w dużym stopniu działaniom i stanowczości KNF.

Koniunktura gospodarcza oznacza przebieg zjawisk gospodarczych mierzonych różnymi wskaźnikami, takimi jak produkcja, zmiany cen, płac, wzrost gospodarki, inwestycje, konsumpcja, zatrudnienie czy bezrobocie. Najprościej mówiąc, kiedy gospodarka się rozwija, następuje poprawa na rynku pracy, wynagrodzenia i zatrudnienie rosną mówimy o dobrej koniunkturze. Zła koniunktura jest wtedy, gdy produkcja się zmniejsza, bezrobocie rośnie, wzrost cen przewyższa wzrost wynagrodzeń, a inwestycje i konsumpcja maleją. Określenie koniunktura może nie dotyczyć całej gospodarki, a tylko wybranej branży lub jakiegoś rynku. Dobra koniunktura w pewnej branży nie musi oznaczać, że taka jest w całej gospodarce i odwrotnie. Na przykład w latach następujących po kryzysie koniunktura na rynkach paliw czy złota była znakomita, a koniunktura gospodarcza w rozwiniętych krajach – bardzo kiepska. Większość ekonomistów zgadza się z teorią, że gospodarka rozwija się w pewnych cyklach – po latach wzrostu następują okresy osłabienia, a nawet recesji. Takie cykle nazywa się „cyklami koniunkturalnymi”.

Konto bankowe, czyli rachunek bankowy, służy do przechowywania pieniędzy i wykonywania operacji finansowych, a więc wpłat, wypłat i przelewów. Każde konto ma swój indywidualny numer przypisany wyłącznie do niego. Dostęp do rachunku ma jedynie uprawniona osoba, z czym wiąże się konieczność jej identyfikacji, poprzez hasła, kody PIN i inne sposoby sprawdzania tożsamości. Konta bankowe można podzielić na bieżące, pomocnicze, lokaty terminowej, oszczędnościowe, walutowe bądź wielowalutowe, kredytowe, przedpłacone, czyli pre-paid. Dzięki kartom płatniczym, bankomatom, bankowości internetowej i mobilnej, mamy obecnie nieograniczony dostęp do swojego konta, a więc i do swoich pieniędzy przez całą dobę i na całym świecie.

Konto bieżące jest przeznaczone do prowadzenia rozliczeń, otrzymywania należności i regulowania zobowiązań. Każdy prowadzący działalność gospodarczą – osoba lub instytucja – musi mieć konto bieżące. Konto bieżące osoby fizycznej nazywa się rachunkiem oszczędnościowo-rozliczeniowym. Rachunek taki prowadzi bank na podstawie umowy z klientem. Zwykle rachunek taki jest naszym kontem głównym. Zarówno osoba fizyczna, jak i firma może do niego założyć także rachunki pomocnicze.

Konto dla dziecka to rachunek bankowy przypisany do dziecka, oferowany przez większość banków dzieciom, które ukończyły 13. rok życia, ale umowa zawierana jest pomiędzy bankiem a osobą pełnoletnią, reprezentującą interesy dziecka. Dziecko ma swój indywidualny rachunek bankowy, do którego ma dostęp przez serwis elektroniczny. Przykładem konta dla dziecka jest PKO Junior oferowane przez PKO Bank Polski. W PKO Junior dziecko może zarządzać swoim własnym rachunkiem bankowym, przy czym rodzice określają skalę samodzielności w tym zarządzaniu i mogą je kontrolować. Może zakładać wirtualne skarbonki, dzięki którym uczy się gromadzić finanse, tworzyć plany oszczędnościowe i używać karty przedpłaconej. Może też wykonywać przelewy i doładowywać telefon.

Konto pomocnicze - oprócz posiadania konta głównego, czego od firm i osób prowadzących działalność wymaga prawo, można założyć jedno lub kilka kont pomocniczych. Konto pomocnicze może służyć na przykład do rozliczeń z konkretnymi kontrahentami, operacji walutowych, operacji prowadzonych na rzecz firmy przez jej pracowników z ustalonymi limitami wypłat, pewnych wybranych rozliczeń firmy. Rachunek pomocniczy powiązany jest z rachunkiem głównym.

Kontrakt to to samo co umowa. Co najmniej dwie strony, na piśmie, ustalają warunki współpracy oraz przysługujące im prawa i obowiązki. Kontrakt to także pojęcie związane z obszarem inwestycyjnym, gospodarczym. Kontraktem jest więc nawet zakup jakiegoś towaru w sklepie, nie mówiąc już o umowach o pracę, kredytu czy założenia lokaty w banku albo kontraktach handlowych pomiędzy przedsiębiorstwami. W specjalistycznym języku rynkowym używane jest też pojęcie kontraktu terminowego. To transakcja polegająca na tym, że jedna ze stron w określonym terminie zobowiązuje się dostarczyć jakiś towar lub np. papiery wartościowe po określonej z góry cenie. Na przykład jedna osoba zobowiązuje się do dostarczenia drugiej baryłki ropy za 60 dolarów za trzy miesiące. Jeżeli cena ropy wzrośnie w tym czasie, ten kto zobowiązał się ją dostarczyć straci, a jeśli spadnie – zarobi. Zazwyczaj kontrakty terminowe nie są realizowane w fizycznej postaci, czyli dostawa baryłki z ropą w rzeczywistości nie następuje, następują za to rozliczenia gotówkowe. Kontrakty terminowe to nie tylko czysta spekulacja. Służą również przedsiębiorstwom do zabezpieczania się przez ryzykiem zmianami cen dostaw, na przykład surowców.

Źródło: https://bankomania.pkobp.pl/bankowiki/