O władcy Kazimierzu jest wiele informacji. Jak wziąć wszystko co się o nim słyszało to sama nie wiem czy jest to postać pozytywna czy negatywna historii. Najgorsze chyba były jego legendarne popędy http://www.open-youweb.com/kazimierz-wielki-bigamista/ czyli wiele kochanek. Natomiast mam inne pytanie poboczne czy jako władca był dobry według Was względem polityki zagranicznej?

MONETA WYBITA Z OKAZJI 25 LECIA SFORMOWANIA PIERWSZEJ JEDNOSTKI LUDOWEGO WOJSKA POLSKIEGO W ROKU 1943 - 1 DYWIZJI PIECHOTY IM. TADEUSZA KOŚCIUSZKI
1 Warszawska Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki (1 DP) – związek taktyczny piechoty ludowego Wojska Polskiego.

Dywizja została sformowana w maju 1943, w Sielcach nad Oką jako 1 Polska Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Chrzest bojowy przeszła pod Lenino. W 1944 walczyła pod Puławami i o Pragę. Od lutego 1945 walczyła o Wał Pomorski, forsowała Odrę oraz wzięła udział w szturmie Berlina. Za udział w wojnie odznaczona złotym krzyżem orderu Virtuti Militari, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy[4] oraz radzieckimi odznaczeniami: Orderem Czerwonego Sztandaru i Orderem Kutuzowa II stopnia.

W 1955 dywizję przeformowano w 1 Warszawską Dywizję Zmechanizowaną.

Uniwersytet Jagielloński (studium generale) został założony w 1364 w Kazimierzu z fundacji Kazimierza III Wielkiego i odnowiony w 1400 w Krakowie przez Władysława II Jagiełłę z fundacji Jadwigi Andegaweńskiej. W 1817 nadano mu nazwę Jagielloński, by podkreślić jego związki z tą dynastią.

W 1936 prezydent Ignacy Mościcki odznaczył Uniwersytet Jagielloński Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski „za osiągnięte w przeciągu wielowiekowego istnienia bezcenne zdobycze w dziedzinie polskiej nauki, pielęgnowania tradycji historycznych i patriotycznego wychowania wielu pokoleń”.

W przyszłości chciałbym studiować w Krakowie.

Pozdrawiam i głos 173 zostawiam.

Karol Świerczewski, pseudonim. „generał Walter” (urodzony 22 lutego 1897 w Warszawie, zmarł 28 marca 1947 pod Jabłonkami) – generał pułkownik Armii Czerwonej i generał broni Wojska Polskiego, kandydat nauk wojskowych, działacz komunistyczny sowiecki, hiszpański oraz polski, członek Centralnego Biura Komunistów Polskich i Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej, wiceminister obrony narodowej, poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy.

Kolumna Zygmunta III Wazy w Warszawie – pomnik króla Zygmunta III Wazy w Warszawie, na Starym Mieście, na placu Zamkowym, wzniesiony w latach 1643–1644 z fundacji Władysława IV Wazy według projektu Augustyna Locci i Constantino Tencalli; restaurowany w latach 1885–1887 i 1929–1931, zniszczony w 1944, zrekonstruowany w latach 1948–1949, wpisany do rejestru zabytków w 1965.

Nike - Pomnik Bohaterów Warszawy (Warszawska Nike) - pomnik znajdujący się obecnie przy Trasie W-Z w Warszawie.

30 lipca 1956 roku Stołeczna Rada Narodowa podjęła decyzję o budowie w stolicy pomnika Bohaterów Warszawy i w następnych latach rozpisywane były kolejne konkursy, wzbudzając liczne spory i dyskusje.

Pomnik przedstawia boginię zwycięstwa Nike jako symbol walczącej Warszawy. Został zaprojektowany przez Mariana Koniecznego i odsłonięty 20 lipca 1964 roku na Placu Teatralnym, przed Teatrem Wielkim (w miejscu gdzie obecnie znajduje się odbudowany gmach pałacu Jabłonowskich).

14 listopada 1995 roku pomnik został zdjęty z cokołu i umieszczony tymczasowo na zapleczu budowy pałacu Jabłonowskich. 15 grudnia 1997 umieszczono rzeźbę na nowym cokole o wysokości 14 metrów, przy Trasie W-Z.

po przarwie technicznej głos 35101 i62

Trzecie powstanie (2/3 V-28 VI 1921), o największym zasięgu, zostało poprzedzone strajkiem powszechnym. Związane było z niepomyślnym wynikiem plebiscytu i zamiarem państw Koalicji (głównie Wielkiej Brytanii i Włoch) przyznania Niemcom całego okręgu przemysłowego. 2/3 V 1921 W. Korfanty wydał Manifest do Ludu Górnego Śląska, w którym zrzekł się funkcji komisarza plebiscytowego (Polski Komisariat Plebiscytowy) i obwołał dyktatorem powstania.

W ciężkich, krwawych walkach poległo prawie 1,5 tys. powstańców. Po początkowych sukcesach, od 21 maja do 5 czerwca powstańcy odpierali kontrofensywę niemiecką. W wyniku zaciętych walk, szczególnie w rejonie Góry Świętej Anny (21-27 maja i 4-6 czerwca), niemieckie natarcie zostało powstrzymane. 25 czerwca podpisano porozumienie o wyznaczeniu linii demarkacyjnej, zaprzestaniu walk i wycofaniu sił niemieckich i powstańczych z terenu plebiscytowego.

Powstanie wpłynęło na korzystną dla Polski zmianę postanowień Rady Ambasadorów (20 X 1921) o podziale Górnego Śląska. W wyniku rewizji wcześniejszych ustaleń Polska otrzymała ok. 30% obszaru plebiscytowego z Katowicami włącznie. Główną siłą zbrojną w powstaniach była Polska Organizacja Wojskowa Górnego Śląska. Ważniejsi przywódcy: W. Korfanty, M. Mielżyński, M. Paluch, K. Zenkteller-Warwas, A. Zgrzebniok

Kazimierz III Wielki (ur. 30 kwietnia 1310 w Kowalu, zm. 5 listopada 1370 w Krakowie) – król Polski w latach 1333-1370, ostatni władca z dynastii Piastów na polskim tronie.

Najmłodszy syn Władysława I Łokietka i Jadwigi Bolesławówny, córki Bolesława Pobożnego.

Jako władca unormował stosunki z Czechami i Zakonem Krzyżackim. W 1335 udało mu się uzyskać od czeskiego króla Jana Luksemburskiego zrzeczenie się pretensji do polskiego tronu. Jednocześnie zrzekł się praw do księstw śląskich, które w późniejszych latach bezskutecznie próbował odzyskać. Ostatecznie w 1348 w Namysłowie zawarł pokój z Czechami. Na mocy pokoju kaliskiego z 1343 odzyskał zajęte przez Krzyżaków Kujawy i ziemię dobrzyńską, w zamian zrzekając się praw do Pomorza Gdańskiego.

Głównym sojusznikiem Kazimierza Wielkiego na arenie międzynarodowej byli Węgrzy. Z ich pomocą w latach 1340-1349 przyłączył do Polski większą część Rusi Halicko-Włodzimierskiej.

W polityce wewnętrznej doprowadził do kodyfikacji prawa (statuty wiślicko-piotrkowskie), rozbudowy systemu obrony państwa oraz rozwoju miast. W 1364 ufundował Akademię Krakowską.

Czterokrotnie żonaty, nie pozostawił legalnego następcy, dlatego po śmierci Kazimierza na mocy wcześniejszych układów tron polski przypadł jego siostrzeńcowi, Ludwikowi Węgierskiemu. ;))

Kazimierz III Wielki (ur. 30 kwietnia 1310 w Kowalu, zm. 5 listopada 1370 w Krakowie) – król Polski w latach 1333-1370, ostatni władca z dynastii Piastów na polskim tronie.

Najmłodszy syn Władysława I Łokietka i Jadwigi Bolesławówny, córki Bolesława Pobożnego.

Jako władca unormował stosunki z Czechami i Zakonem Krzyżackim. W 1335 udało mu się uzyskać od czeskiego króla Jana Luksemburskiego zrzeczenie się pretensji do polskiego tronu. Jednocześnie zrzekł się praw do księstw śląskich, które w późniejszych latach bezskutecznie próbował odzyskać. Ostatecznie w 1348 w Namysłowie zawarł pokój z Czechami. Na mocy pokoju kaliskiego z 1343 odzyskał zajęte przez Krzyżaków Kujawy i ziemię dobrzyńską, w zamian zrzekając się praw do Pomorza Gdańskiego.

Głównym sojusznikiem Kazimierza Wielkiego na arenie międzynarodowej byli Węgrzy. Z ich pomocą w latach 1340-1349 przyłączył do Polski większą część Rusi Halicko-Włodzimierskiej.

W polityce wewnętrznej doprowadził do kodyfikacji prawa (statuty wiślicko-piotrkowskie), rozbudowy systemu obrony państwa oraz rozwoju miast. W 1364 ufundował Akademię Krakowską.

Czterokrotnie żonaty, nie pozostawił legalnego następcy, dlatego po śmierci Kazimierza na mocy wcześniejszych układów tron polski przypadł jego siostrzeńcowi, Ludwikowi Węgierskiemu. ;))

Kazimierz III Wielki (ur. 30 kwietnia 1310 w Kowalu, zm. 5 listopada 1370 w Krakowie) – król Polski w latach 1333-1370, ostatni władca z dynastii Piastów na polskim tronie.

Najmłodszy syn Władysława I Łokietka i Jadwigi Bolesławówny, córki Bolesława Pobożnego.

Jako władca unormował stosunki z Czechami i Zakonem Krzyżackim. W 1335 udało mu się uzyskać od czeskiego króla Jana Luksemburskiego zrzeczenie się pretensji do polskiego tronu. Jednocześnie zrzekł się praw do księstw śląskich, które w późniejszych latach bezskutecznie próbował odzyskać. Ostatecznie w 1348 w Namysłowie zawarł pokój z Czechami. Na mocy pokoju kaliskiego z 1343 odzyskał zajęte przez Krzyżaków Kujawy i ziemię dobrzyńską, w zamian zrzekając się praw do Pomorza Gdańskiego.

Głównym sojusznikiem Kazimierza Wielkiego na arenie międzynarodowej byli Węgrzy. Z ich pomocą w latach 1340-1349 przyłączył do Polski większą część Rusi Halicko-Włodzimierskiej.

W polityce wewnętrznej doprowadził do kodyfikacji prawa (statuty wiślicko-piotrkowskie), rozbudowy systemu obrony państwa oraz rozwoju miast. W 1364 ufundował Akademię Krakowską.

Czterokrotnie żonaty, nie pozostawił legalnego następcy, dlatego po śmierci Kazimierza na mocy wcześniejszych układów tron polski przypadł jego siostrzeńcowi, Ludwikowi Węgierskiemu. ;))

Urodził się 20 sierpnia 1847 r. w Żabczu pod Hrubieszowem, zmarł 19 maja 1912r. w Warszawie. Naprawdę nazywał się Aleksander Głowacki. Bardzo wcześnie zmarli mu rodzice. Najpierw wychowywał się u babki w Puławach, potem u ciotki w Lublinie.

Jako szesnastoletni chłopiec wraz ze swoim bratem Leonem brał udział w powstaniu styczniowym (1863). Był wówczas uczniem gimnazjum w Kielcach. Po upadku powstania przebywał przez kilka miesięcy w więzieniu w Lublinie. Ukończył liceum w Lublinie, potem studiował w warszawskiej Szkole Głównej. Przerwał studia i zaczął pracować jako dziennikarz. Wkrótce stał się wybitnym publicystą. Do różnych gazet pisał „Kroniki tygodniowe”, felietony i listy z podróży, jakie odbywał.

Twórczość literacką rozpoczął od nowel i opowiadań. Najważniejsze z nich to: „Pałac i rudera”, „Przygody Stasia”, „Anielka”, „Michałko”, „Katarynka”, „Na wakacjach”, „Powracająca fala”, „Antek”, „Kamizelka”, „Grzechy dzieciństwa”, „Nawrócony”, „Milknące głosy”. Pierwszą powieścią B. Prusa była „Placówka” (1886). Inne znane powieści tego pisarza to: „Lalka”, „Emancypantki”, „Faraon”.

Prus był realistą, więc rzeczywistość opisywał tak, jak ją widział. pisarz był bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę. Pochowano go w Warszawie na Powązkach. Na pomniku wyryto napis: „Serce serc”. Pamiątki po B. Prusie zostały zgromadzone w Nałęczowie, gdyż tam pisarz często bywał.

Urodził się 20 sierpnia 1847 r. w Żabczu pod Hrubieszowem, zmarł 19 maja 1912r. w Warszawie. Naprawdę nazywał się Aleksander Głowacki. Bardzo wcześnie zmarli mu rodzice. Najpierw wychowywał się u babki w Puławach, potem u ciotki w Lublinie.

Jako szesnastoletni chłopiec wraz ze swoim bratem Leonem brał udział w powstaniu styczniowym (1863). Był wówczas uczniem gimnazjum w Kielcach. Po upadku powstania przebywał przez kilka miesięcy w więzieniu w Lublinie. Ukończył liceum w Lublinie, potem studiował w warszawskiej Szkole Głównej. Przerwał studia i zaczął pracować jako dziennikarz. Wkrótce stał się wybitnym publicystą. Do różnych gazet pisał „Kroniki tygodniowe”, felietony i listy z podróży, jakie odbywał.

Twórczość literacką rozpoczął od nowel i opowiadań. Najważniejsze z nich to: „Pałac i rudera”, „Przygody Stasia”, „Anielka”, „Michałko”, „Katarynka”, „Na wakacjach”, „Powracająca fala”, „Antek”, „Kamizelka”, „Grzechy dzieciństwa”, „Nawrócony”, „Milknące głosy”. Pierwszą powieścią B. Prusa była „Placówka” (1886). Inne znane powieści tego pisarza to: „Lalka”, „Emancypantki”, „Faraon”.

Prus był realistą, więc rzeczywistość opisywał tak, jak ją widział. pisarz był bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę. Pochowano go w Warszawie na Powązkach. Na pomniku wyryto napis: „Serce serc”. Pamiątki po B. Prusie zostały zgromadzone w Nałęczowie, gdyż tam pisarz często bywał.

Urodził się 20 sierpnia 1847 r. w Żabczu pod Hrubieszowem, zmarł 19 maja 1912r. w Warszawie. Naprawdę nazywał się Aleksander Głowacki. Bardzo wcześnie zmarli mu rodzice. Najpierw wychowywał się u babki w Puławach, potem u ciotki w Lublinie.

Jako szesnastoletni chłopiec wraz ze swoim bratem Leonem brał udział w powstaniu styczniowym (1863). Był wówczas uczniem gimnazjum w Kielcach. Po upadku powstania przebywał przez kilka miesięcy w więzieniu w Lublinie. Ukończył liceum w Lublinie, potem studiował w warszawskiej Szkole Głównej. Przerwał studia i zaczął pracować jako dziennikarz. Wkrótce stał się wybitnym publicystą. Do różnych gazet pisał „Kroniki tygodniowe”, felietony i listy z podróży, jakie odbywał.

Twórczość literacką rozpoczął od nowel i opowiadań. Najważniejsze z nich to: „Pałac i rudera”, „Przygody Stasia”, „Anielka”, „Michałko”, „Katarynka”, „Na wakacjach”, „Powracająca fala”, „Antek”, „Kamizelka”, „Grzechy dzieciństwa”, „Nawrócony”, „Milknące głosy”. Pierwszą powieścią B. Prusa była „Placówka” (1886). Inne znane powieści tego pisarza to: „Lalka”, „Emancypantki”, „Faraon”.

Prus był realistą, więc rzeczywistość opisywał tak, jak ją widział. pisarz był bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę. Pochowano go w Warszawie na Powązkach. Na pomniku wyryto napis: „Serce serc”. Pamiątki po B. Prusie zostały zgromadzone w Nałęczowie, gdyż tam pisarz często bywał.

Maria Skłodowska-Curie (ur. 7 listopada 1867 w Warszawie, zm. 4 lipca 1934 w Sancellemoz), światowej sławy uczona pochodzenia polskiego, większość życia spędziła we Francji, tam też rozwinęła swoją karierę naukową. Zajmowała się badaniami z zakresu fizyki i chemii.
Do jej największych dokonań należą: opracowanie teorii promieniotwórczości, technik rozdzielania izotopów promieniotwórczych oraz odkrycie dwóch nowych pierwiastków: radu i polonu. Pod jej osobistym kierunkiem prowadzono też pierwsze w świecie badania nad leczeniem raka za pomocą promieniotwórczości. Była prekursorem nowej gałęzi chemii - radiochemii.
Dwukrotnie wyróżniona Nagrodą Nobla za osiągnięcia naukowe. Po raz pierwszy w roku 1903 z fizyki wraz z mężem Piotrem Curie za badania nad odkrytym przez Antoine Henri Becquerela zjawiskiem promieniotwórczości, a drugi raz w roku 1911 z chemii za wydzielenie czystego radu. Do dziś pozostaje jedyną kobietą, która tę nagrodę otrzymała dwukrotnie.
Maria urodziła się jako 5 dziecko w znanej rodzinie nauczycielskiej. Jej dziadek Józef Skłodowski był szanowanym lubelskim pedagogiem. Ojciec Władysław Skłodowski był nauczycielem matematyki, fizyki i dyrektorem kolejno dwóch warszawskich gimnazjów męskich, oraz prowadził w domu stancję dla chłopców. Matka zaś była dyrektorką prestiżowej, warszawskiej pensji dla dziewcząt z dobrych domów. Chorowała na gruźlicę i zmarła gdy Maria miała 12 lat. Ojciec był wolnomyślicielem, matka zaś głęboko wierzącą katoliczką. Gdy miała 10 lat Maria rozpoczęła naukę na pensji dla dziewcząt, którą wcześniej prowadziła jej matka, gdy była jeszcze zdrowa, a następnie kształciła się w gimnazjum dla dziewcząt, które ukończyła 12 czerwca 1883 r. Kolejny rok spędziła dość beztrosko na wsi u ziemiańskiej rodziny jej ojca, a następnie przy boku ojca w Warszawie, gdzie trudniła się okazjonalnym udzielaniem korepetycji. W tym czasie zawarła ze swoją starszą siostrą, Bronisławą umowę, że będzie ją wspierać finansowo w trakcie jest studiów medycznych w Paryżu, w zamian za podobne wsparcie za dwa lata. W związku z tym została guwernantką najpierw w prawniczej rodzinie z Krakowa, a następnie u ziemiańskiej rodziny Żórawskich, krewnych jej ojca, z którą to rodziną związała się na 2 lata. W trakcie pracy u rodziny Żórawskich zakochała się z wzajemnością w Kazimierzu Żórawskim, przyszłym wybitnym matematyku, jednak jego rodzice stanowczo odrzucili pomysł ślubu ich syna z ubogą krewną, a sam Kazimierz nie potrafił się im przeciwstawić, co skończyło się dla Marii utratą pracy. Maria znalazła pracę u rodziny Fuchsów w Sopocie, gdzie spędziła kolejny rok, stale wspierając finansowo siostrę Bronisławę. Na początku 1890 r. zgodnie z wcześniejszą umową, Bronisława, która kilka miesięcy wcześniej poślubiła Kazimierza Dłuskiego, zaprosiła ją do swojego paryskiego mieszkania, oferując wikt i opierunek.

Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie na Polesiu.Dzięki wsparciu Czartoryskich Kościuszko wstąpił 18 grudnia 1765 do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, gdzie wyróżniał się spośród innych. Studiował tam historię Polski i historię powszechną, filozofię, łacinę, język polski, francuski i niemiecki oraz prawo, ekonomię, arytmetykę, geometrię i miernictwo. W 1766 wyróżnił się na egzaminie tygodniowym z geometrii. Pobierał specjalny kurs inżynierski dla wyróżniających się słuchaczy. Pozostał w Szkole Rycerskiej jako instruktor podbrygadier w stopniu chorążego. Szkołę ukończył w stopniu kapitana.Kościuszko na własną prośbę został skierowany do armii południowej. Tu także jego umiejętności inżynierskie pozwoliły odnosić Amerykanom zwycięstwa.

W uznaniu zasług, uchwałą Kongresu Tadeusz Kościuszko awansowany został 13 października 1783 r. na generała brygady armii amerykańskiej. Otrzymał też specjalne podziękowanie, nadanie gruntu (około 250 ha) oraz znaczną sumę pieniędzy.Kościuszko odznaczył się w bitwach pod Włodzimierzem (7 lipca), pod Dubienką (18 lipca 1792) i Zieleńcami, za co otrzymał order Virtuti Militari.24 marca 1794 na rynku krakowskim złożył narodowi uroczystą przysięgę i objął formalnie przywództwo insurekcji jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej.Zmarł 15 października 1817 r. w Solurze w Szwajcarii.

Tadeusz Kościuszko ( 1746-1871 )
Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej. Po ukończeniu Szkoły Rycerskiej studiował we Francji inżynierię wojskową. W latach 1775-1783 przebywał w Ameryce Północnej, gdzie brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Zdobył tam uznanie jako budowniczy fortyfikacji. Po powrocie z emigracji stanął na czele powstania. Doświadczony i utalentowany dowódca, szczery patriota o przekonaniach demokratycznych, cieszył się dużym autorytetem w społeczeństwie i okazał się dobrym kandydatem na przywódcę powstania. Po klęsce powstania udał się na emigrację. Zmarł w Szwajcarii. głosy 35038 i 55

Tadeusz Kościuszko ( 1746-1871 )
Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej. Po ukończeniu Szkoły Rycerskiej studiował we Francji inżynierię wojskową. W latach 1775-1783 przebywał w Ameryce Północnej, gdzie brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Zdobył tam uznanie jako budowniczy fortyfikacji. Po powrocie z emigracji stanął na czele powstania. Doświadczony i utalentowany dowódca, szczery patriota o przekonaniach demokratycznych, cieszył się dużym autorytetem w społeczeństwie i okazał się dobrym kandydatem na przywódcę powstania. Po klęsce powstania udał się na emigrację. Zmarł w Szwajcarii. głosy 35038 i 55

Tadeusz Kościuszko ( 1746-1871 )
Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej. Po ukończeniu Szkoły Rycerskiej studiował we Francji inżynierię wojskową. W latach 1775-1783 przebywał w Ameryce Północnej, gdzie brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Zdobył tam uznanie jako budowniczy fortyfikacji. Po powrocie z emigracji stanął na czele powstania. Doświadczony i utalentowany dowódca, szczery patriota o przekonaniach demokratycznych, cieszył się dużym autorytetem w społeczeństwie i okazał się dobrym kandydatem na przywódcę powstania. Po klęsce powstania udał się na emigrację. Zmarł w Szwajcarii. głosy 35038 i 55

Mikołaj Kopernik był prawdziwym człowiekiem renesansu, człowiekiem szukającym odpowiedzi, nie poddającym się bezmyślnie obowiązującym prawom i "prawdom" pseudonaukowców.
Zmarł 24 maja 1543 roku na skutek wylewu krwi do mózgu.
Spoczywa w katedrze we Fromborku.

Uogólnienia, mówiące o jednoznaczności materii we wszechświecie, wraz z teorią zwaną od tej pory teorią heliocentryczną, zostały zamieszczone drukiem w dziele Kopernika "De Revolutionibus", czyli Mikołaja Kopernika Toruńczyka o obrotach kręgów niebieskich ksiąg sześć i zawierało w przedmowie list dedykacyjny dla papieża Pawła III.

Wprowadzenie teorii heliocentrycznej wprowadzało niemałe zamieszanie. Oto bowiem za z dnia na dzień okazało się, że Ziemia nie jest niczym nadzwyczajnym we wszechświecie. Istnieją bowiem jeszcze inne światy, planety również obracające się wokół Słońca, a nie wokół Ziemi. Nasza rodzima planeta jest jedynie jedną z kilku jej podobnych. Musiano zatem zrezygnować z pojęć materii doskonałej, niezniszczalnej, zarezerwowanej dla Bogów. Dusze ludzkie miały pochodzić z tejże materii doskonałej, determinujących losy człowieka " jest to astrologia " nauka traktująca o zależności między gwiazdami a człowiekiem. Nie zniknęła ona jednak wraz z rewelacjami Kopernika, w wręcz przeciwnie - jest obecna do dziś.

W pracach i weryfikacjach dotychczasowych teorii Kopernik kładł duży nacisk na wyniki obserwacji. Każda nowa teoria musiała zostać potwierdzona obserwacyjnie w praktyce. Jakakolwiek niezgodność powodowała od razu odrzucenie teorii. Taka skrupulatność i dokładność jest godna pozazdroszczenia i w rezultacie doprowadziła do powstania teorii zgodnych z prawdą na długo, zanim udało się je potwierdzić z dużą dokładnością. Uważał również, że zaproponowane przez niego dogmaty, mówiące o skończoności świata należy pozostawić filozofom.

Mikołaj Kopernik bardzo dokładnie wyliczył czas pełnego obiegu wokół Słońca na 365 dni, 6 godzin i 10 minut. W porównaniu do dzisiejszych obliczeń pomylił się zaledwie o minutę. Udało mu się równie ustalić wzory na obliczanie czasu nastania zaćmienia Słońca oraz Księżyca.

Mikołaj Kopernik, mimo licznych zainteresowań, nadal dogłębnie zajmował się teorią budowy świata. Wykazał między innymi pewne braki w dotychczas obowiązującej teorii geocentrycznej, tłumaczącej budowę świata. Uważał, że upoważnia go to do stworzenia nowej teorii, opartej na następujących założeniach:
- Nie istnieje jeden środek wszystkich kół niebieskich lub sfer.
- Środek Ziemi nie jest środkiem Wszechświata, lecz tylko środkiem ciężkości i środkiem sfery księżyca.
- Wszystkie sfery obiegają Słońce jako swój środek i dlatego Słońce jest środkiem całego Wszechświata.
- Stosunek odległości Ziemi od Słońca do wysokości firmamentu jest znacznie mniejszy od stosunku promienia Ziemi do odległości jej od Słońca, a zatem odległość Ziemi od Słońca jest znikomo mała w porównaniu z wysokością firmamentu.
- Jakikolwiek ruch jest dostrzegany na firmamencie, to nie pochodzi z jakiegoś ruchu firmamentu, lecz z ruchu Ziemi. Ziemia wraz z okalającymi ją żywiołami wykonuje pełny obrót dzienny dokoła swych niezmiennych biegunów, podczas gdy firmament i najwyższe niebo pozostają nieruchome.
- To, co nam się przedstawia jako ruch Słońca, pochodzi nie z jego ruchu, lecz z ruchu Ziemi i naszej sfery, wraz z którą krążymy dokoła Słońca, podobnie jak jakakolwiek inna planeta. Ziemia ma przeto więcej niż jeden ruch.
- Poziomy ruch prosty i wsteczny planet pochodzi nie z ich ruchu, lecz z ruchu Ziemi.
Ruch ziemi zatem wystarczył do wyjaśnienia pozornych ruchów na Ziemi. Wyjaśniał również ruchy innych ciał niebieskich po bardzo skomplikowanych orbitach, które w istocie nie mogły krążyć wokół Ziemi.

Mikołaj Kopernik był aktywny w bardzo wielu dziedzinach wiedzy, jak fizyka, geografia, ekonomia.
Został doradcą króla w sprawach ekonomii, związanej z obiegiem pieniężnym. Dostrzegł on również zależność między spadającą wartością pieniądza, na wzrostem cen i kłopotami z handlem zagranicznych. Monety srebrne w owym czasie często były przetapiane na monety o mniejszej zawartości srebra, na czym korzystali wszyscy pośrednicy, ale oczywiście nie król i obracało się to przeciwko poziomowi handlu. Traktat o monecie - tak nazwano dzieło Kopernika - nie był jedyna rozprawą ekonomiczną.
Zauważył on ciężką sytuację materialną mieszkańców wsi, żyjących w nędzy i przymierających głodem. Wynikało to ze zbyt niskich cen zboża, które nie wystarczało na pokrycie potrzeb chłopów. Kopernik opracował krótki memoriał "Panis coquendi ratio" (Obrachunek wypieku chleba) z wyliczeniami nakładów finansowych na wypiek chleba tak, aby był on opłacalny dla wszystkich.

Po powrocie z zagranicy, Kopernik osiedlił się we Fromborku w 1510 roku. Został mianowany kanonikiem, co pozwoliło mu poświęcić się w pełni badaniom naukowym.
Jedenaście lat później Mikołaj Kopernik ustąpił z urzędu administratora dóbr kapitulnych.

W 1495 roku Mikołaj Kopernik opuścił Kraków, a w 1496 roku przyjmuje w kanonii warmińskiej niższe święcenia kapłańskie. W tym samym roku wyjeżdża do Bolonii aby studiować prawo kanoniczne, mające przysposobić go do administrowania dobrami kościelnymi. Pobyt Kopernika w Bolonii trwał trzy lata. Studiów jurystycznych nie ukończył. 31 maja 1503 roku doktoryzuje się z prawa kanonicznego w Ferrarze.

W 1491 roku Mikołaj Kopernik rozpoczął naukę na studiach na wydziale sztuk wyzwolonych Uniwersytetu Krakowskiego. W czasie jego pobytu na uczelni, przeżywała ona swój rozkwit. Było to związane przede wszystkim z końcem średniowiecza i rozluźnieniem dominacji Kościoła Katolickiego nad życiem państwowym. W owym czasie Uniwersytet Jagielloński był jedną z najbardziej poważanych uczelni na świecie. Tam Mikołaj poznał znakomitych uczonych, słuchał ich wykładów. Uczęszczał na rozmaite przedmioty, niekiedy bardzo odległe od nauk ścisłych w dzisiejszym rozumieniu. Były to na przykład: gramatyka, retoryka, poetyka ale i przedmioty ścisłe, o treściach matematyczno-astronomicznych.

Mikołaj Kopernik urodził się w Toruniu przy ulicy świętej Anny 19 lutego 1473 roku. Dzisiaj ta ulica nazywa się Kopernika 17, a w samym budynku znajduje się liceum, nazwane jego imieniem. Według przeprowadzony badań rodzina Koperników wywodziła się ze Śląska. Mikołaj miał troje rodzeństwa: brata i dwie siostry. Po śmierci ojca Mikołaja opiekę nad rodziną objął zamożny wuj, biskup Łukasz Watzenrod.

Na rewersie monet 1. i 8. przedstawione jest popiersie Mikołaja Kopernika.
Mikołaj Kopernik to bez wątpienia jeden z największych atronomów w historii, nie tylko Polski, ale i całego świata. Zmienił on całkowicie światopogląd ludzkości na sprawy świata, jego postrzegania, otworzył ludziom horyzonty, choć nie przyszło mu to łatwo.