Był sobie szewczyk warszawski. Nazywał się Janek. Dobre było chłopczysko, wesołe, pracowite, ale biedne jak ta mysz kościelna. Pracował on u majstra na Starym Mieście.

Pewnego wieczoru usłyszał Janek jak jeden stary szewc opowiadał, że na Ordynackiej w podziemiach zamku jest królewna zaklęta w złotą kaczkę. Kto do niej trafi, kto ją zobaczy w noc świętojańską skarby ogromne zdobędzie.

Zapamiętał sobie to Janek i w noc świętojańską poszedł szewczyk na Ordynacką.

Wdrapał się po wystających cegłach do okna zamczyska raz, dwa, trzy! Wlazł do

wnętrza. Ciemno! Zapalił świeczkę — idzie. Korytarz długi, wąski, kręty, prowadzi niżej i niżej. Wszedł szewczyk do piwnicy wielkiej, sklepionej, z jeziorkiem pośrodku. Przy słabym światełku świeczki zobaczył Janek jeziorko — a na nim — złota kaczka pływa, piórkami szeleści.

— Taś, taś! Kaczuchno! I nagle — z kaczki czyni się przecudna królewna.

— Czego chcesz ode mnie, chłopczyku? — Jaśnie wielmożna królewno — Janek powiada — nic ci ja nie chcę, ino zrobię to, co ty chcesz, abyś rozkazywała.

— Dobrze — odpowie księżniczka — tedy ci powiem! Uzyskasz skarby, jakich nikt na świecie nie ma i mieć nie będzie, panem będziesz, bogaczem, jeśli spełnisz, to, co ci powiem.

— Słucham, jaśnie wielmożna.

— Oto masz kieskę, w niej sto dukatów; przez dzień jutrzejszy musisz je wydać, ale tylko na potrzeby własne, dla siebie samego; nic ci z tego złota dać nikomu nie wolno, ni grosza, ni grosza! Pamiętaj. — Cha! Cha! Cha! — zaśmieje się Janek. — I cóż to trudnego?

Będę jadł, będę pił, będę hulał! Wydam sto dukatów — a co potem?

A potem, skarby niezmierne otworem stać ci będą, kopalnie złota prawdziwe, bogactwa niezmierzone; ale pamiętaj: ni grosza nikomu!

Udzielamy odpowiedzi na pytania:

1.Jak miał na imię szewczyk?

2. Kto był zaklęty w złotą kaczkę?

3. Jakie życzenie miał spełnić szewczyk?

4. Na jakiej ulicy mieścił się zamek?

5. Ile dukatów było w sakiewce?

6. Co miał zrobić?