Zanim wynaleziono monetę istniał już handel, w którym wykorzystywano pieniądze – płacidła (zwane też pieniądzem przedmiotowym). Płacidła to przedmioty, które pełniły funkcję miernika wartości wymienianych towarów. Stały się one stałym ekwiwalentem wymienianych dóbr. Do rangi środka płatniczego podniesiono wiele towarów/przedmiotów, ale nie natrafiono na taki, który miałby wszystkie pożądane cechy. Przez wieki nie znaleziono pieniądza, który byłby na tyle rzadki, aby wzbudzać pożądanie i na tyle dostępny, by go nie brakowało. Idealny pieniądz nie mógł łatwo się psuć (jak np. zboże, sól), nie mógł być zbyt ciężki lub za lekki. Nie powinien sprawiać kłopotu, jak np. bydło. Powinien mieć jeszcze jedną ważną cechę – być podzielny bez utraty wartości.
Po raz pierwszy pieniądz w formie monet pojawił się w 2. połowie VII w p.n.e. w Lidii lub Jonii – to starożytne krainy leżące w zachodniej Azji Mniejszej, czyli na terenach dzisiejszej Turcji. Monety wybijane z elektronu (stop złota i srebra), ze złota, srebra a później z brązu, były trwałe, wygodne, małe, podzielne i pożądane przez wszystkich, a emitent gwarantował ich wartość. Ten doskonały wynalazek szybko rozprzestrzenił się w basenie Morza Śródziemnego, przez wieki przejmowany był przez kolejne państwa i jest używany do dziś.