Bankowością mobilną (ang. mobile banking; m-banking) nazywamy wszystkie usługi bankowe dostępne przez urządzenia mobilne, czyli telefony komórkowe, smartfony, tablety, które wymagają łączności z internetem.

Dostęp do usług mobilnych wymaga zainstalowania odpowiedniego oprogramowania, czyli aplikacji mobilnej, autoryzowanej przez bank. Dla banków najważniejsze jest, żeby nowoczesnym i wymagającym klientom zaoferować nie tylko technologiczne nowinki, lecz żeby również bankowość mobilną zintegrować z innymi kanałami obsługi klienta – w oddziale, przez tradycyjny rachunek internetowy, czy też poprzez rozmowę telefoniczną.

Bankowość mobilna, podobnie jak bankowość internetowa, nie zastąpi tradycyjnej bankowości, ale jest jej bardzo istotnym uzupełnieniem, pozwalającym klientowi mieć kontakt z bankiem zawsze, gdy tego potrzebuje, a bankowi pogłębić relacje z klientem.

Denominacja to obniżenie nominału wszystkich banknotów i monet, jakie zostały wyemitowane. Nie ma nic wspólnego z obniżeniem wartości pieniądza i jest zabiegiem czysto technicznym. Jest też operacją kosztowną, bo stare banknoty i monety trzeba w dość krótkim czasie zastąpić nowymi. W Polsce denominacja nastąpiła w 1995 roku. Spowodowana była tym, że w latach 80. i na początku lat 90. zeszłego stulecia inflacja była bardzo wysoka, więc do obiegu wprowadzano wciąż banknoty o coraz wyższych nominałach. Kiedy ceny zaczęły się stabilizować, używanie „starych pieniędzy” stawało się coraz bardziej niewygodne. Denominację przeprowadził Narodowy Bank Polski wymieniając stare nominały na nowe w stosunku 10.000 : 1. Gdy państwo dokonuje denominacji przez pewien czas stare nominały są również w obiegu, a po tym z góry ustalonym okresie nie można już nimi płacić, ale można je wymienić w bankach.

Inflacja oznacza trwały wzrost cen w gospodarce, a zatem i obniżenie wartości pieniądza. Wzrost cen szacowany jest na podstawie koszyka dóbr, którego skład co roku jest modyfikowany, gdyż ma odzwierciedlać preferencje konsumpcyjne całego społeczeństwa.

Przyczyny inflacji mogą być różne. Jest na przykład inflacja popytowa, gdy w gospodarce jest zbyt dużo pieniędzy, lub inflacja kosztowa, kiedy wzrost cen spowodowany jest wzrostem kosztów produkcji. Niska inflacja jest dla gospodarki korzystna i świadczy o jej wzroście. Jednak inflacja może mieć różne nasilenie, od pełzającej (1-5 proc.), przez krocząca (5-15 proc.), galopującą (powyżej 15 proc.), po hiperinflację, kiedy ceny rosną po kilkadziesiąt procent rocznie. Hiperinflacja powoduje załamanie gospodarki. Aby uniknąć zbyt wysokiej inflacji, kontrolują ją banki centralne, ustalając cel inflacyjny, czyli roczny poziom wzrostu cen dla gospodarki korzystny. Żeby osiągnąć ten cel, ustalają wysokość stóp procentowych, czyli koszt pieniądza. Kiedy pieniądza w gospodarce jest za dużo, podnoszą jego koszt, a gdy za mało - obniżają go.

Deflacja to długotrwały spadek cen. Oznacza także wzrost siły nabywczej naszych pieniędzy, bo dzięki spadkowi cen za taką samą kwotę możemy kupić więcej dóbr. I na tym kończą się jej zalety, bo do deflacji dochodzi wtedy, gdy w całej gospodarce jest za mało pieniędzy. Skoro pieniędzy jest za mało, mniej kupujemy, a producenci muszą obniżać ceny lub zmniejszać produkcję. A to już grozi obniżkami płac i wzrostem bezrobocia. Choć początkowo przy niższych cenach łatwiej decydować się na większe zakupy, gdy deflacja staje się trwała prowadzi do zmniejszenia produkcji, zwolnień, a nawet bankructw przedsiębiorstw. Skutkiem długotrwałej deflacji może być recesja, czyli sytuacja, w której gospodarka się kurczy, zamiast się rozwijać. Deflacja niekorzystna jest także dla budżetu państwa, bo skoro wszyscy mają mniej pieniędzy, mniej produkują, sprzedają i kupują, budżet ma mniejsze wpływy z podatków. To z kolei oznacza, że deficyt budżetowy może być większy niż planowano i budżet trzeba nowelizować, czyli zmienić za zgodą parlamentu.