Pierwsze banknoty pojawiły się w Chinach w XVI wieku. W Europie od średniowiecza stosowano weksel, poprzednik bankotu. Słowo banknot pochodzi od włoskiego słowa banka  lub łacińskiego bankus, oznaczającego stół, ławę do wymiany pieniędzy.

Na początku banknoty były bonami skarbowymi, które w razie potrzeby wymieniano na monety kruszcowe. Takie depozyty pozwalały nie martwić się o ciężkość pieniędzy czy napady zbójców. Jednak banki często emitowały więcej bonów skarbowych niż posiadały monet. Wtedy zabroniono wszystkim bankom, z wyjątkiem jednego, drukować banknoty. Ten bank nazywamy do dziś bankiem centralnym. Jednak problem zbyt dużej ilości banknotów nadal nie znikał. Dlatego postanowiono, że banknotów nie będzie trzeba wymieniać na monety, tylko zostaną one prawnym środkiem płatniczym.

Pierwsze pieniądze metalowe powstały w VII wieku przed naszą erą w Lidii. Były wykonane ze złota, a kształtem przypominały spłaszczoną fasolę ze znakiem świątyni. Na pierwszych monetach nie przedstawiano wizerunków władców, zatem prawo wyrabiania monet mieli kupcy i świątynie. Na monetach można zobaczyć pietruszkę lub seler (na Sycylii), pszczoły (Efez), boginię Atenę (Ateny). Jako pierwszy swoją podobiznę umieścił na monecie Aleksander Wielki.

 W państwach położonych nad Morzem Śródziemnym używano różnych metali do wyrobu monet, np. w Sparcie posługiwano się monetami spiżowymi, brązowymi lub żelaznymi. 

W czasach chrześcijańskich wielokrotnie klasztory wyrabiały własne monety. Działo się tak w prowincjach władanych przez biskupów lub tam gdzie za zgodą władcy panującego duchowni zajmowali się wyrabianiem pieniędzy.

 Artykuł i grafika:http://gazetka_matematyczna.republika.pl/PIENIADZE/Historia_pieniadza.htm