Pierwsze banknoty pojawiły się w Chinach w XVI wieku.

W Europie od średniowiecza stosowano weksel, poprzednik bankotu.

Słowo banknot pochodzi od włoskiego słowa banka  lub łacińskiego bankus,

oznaczającego stół, ławę do wymiany pieniędzy.

Na początku banknoty były bonami skarbowymi, które w razie potrzeby

wymieniano na monety kruszcowe. Takie depozyty pozwalały nie martwić

się o ciężkość pieniędzy czy napady zbójców. Jednak banki często

emitowały więcej bonów skarbowych niż posiadały monet. Wtedy

zabroniono wszystkim bankom, z wyjątkiem jednego, drukować banknoty.

Ten bank nazywamy do dziś bankiem centralnym. Jednak problem zbyt

dużej ilości banknotów nadal nie znikał. Dlatego postanowiono, że

banknotów nie będzie trzeba wymieniać na monety, tylko zostaną one

prawnym środkiem płatniczym.

Pierwsze pieniądze metalowe powstały w VII wieku przed

naszą erą w Lidii. Były wykonane ze złota, a kształtem przypominały

spłaszczoną fasolę ze znakiem świątyni. Na pierwszych monetach

nie przedstawiano wizerunków władców, zatem prawo wyrabiania

monet mieli kupcy i świątynie. Na monetach można zobaczyć pietruszkę

lub seler (na Sycylii), pszczoły (Efez), boginię Atenę (Ateny).

Jako pierwszy swoją podobiznę umieścił na monecie Aleksander Wielki.

 W państwach położonych nad Morzem Śródziemnym używano różnych

metali do wyrobu monet, np. w Sparcie posługiwano się monetami spiżowymi,

brązowymi lub żelaznymi. 

W czasach chrześcijańskich wielokrotnie klasztory wyrabiały własne monety.

Działo się tak w prowincjach władanych przez biskupów lub tam gdzie

za zgodą władcy panującego duchowni zajmowali się wyrabianiem pieniędzy.

 Artykuł i grafika:http://gazetka_matematyczna.republika.pl/PIENIADZE/Historia_pieniadza.htm