Bank – instytucja zaufania publicznego

Praktyki złotników zapoczątkowały rozwój nowożytnej bankowości. Złotnicy zauważyli bowiem, że mimo ciągłych wpłat i wypłat kruszcu przez klientów w sejfie zawsze pozostaje jakaś określona jego nadwyżka, która leży bezczynnie, a którą można by było „zaprząc do pracy” np. pożyczając ją potrzebującym i gotowym zapłacić od tego godziwe odsetki. Złotnicy byli też prekursorami rozliczeń w formie polecenia zapłaty. W XVII-wiecznej Anglii przeprowadzali oni większość operacji finansowych, w tym powszechnie udzielali kredytów – głównie królewskiemu skarbowi. Wzrost znaczenia pieniądza i w zasadzie całkowite oparcie na nim wymiany gospodarczej sprawiły, że powszechną potrzebą stało się przyjmowanie od ludności, gromadzenie i rozliczanie środków pieniężnych oraz odpłatne pożyczanie tych środków innym. Współcześnie potrzebę tę zaspokajają banki, które by móc czynić to powszechnie, korzystają z przymiotu tzw. instytucji zaufania publicznego.