Świnkę – skarbonkę miał każdy z nas. Uczyliśmy się, że warto wrzucać drobne monety lub papierki by uzbierać pokaźną kwotę. Ostatecznie w większości przypadków cierpliwość dziecka kończyła się szybko i gdy potrzebowało pieniążków na batonika rozbijała skarbonkę, nie czekając aż świnka sama pęknie z nadmiaru pieniędzy.

Czemu jednak historia na tak odpowiedzialne zadanie wybrała zwierzątko słynące z niechlujstwa, obżarstwa i taplania się w błocie.

W końcu oszczędzanie to poważna sprawa, skarbonki powinny więc wydaje mi się mieć kształt sowy(symbolizującej mądrość) lub lwa (odpowiedzialność i waleczność o przyszłość stada, swojego losu).

Okazuje się iż w mianowaniu świnki na skarbonkę było sporo przypadku. Los świnek – skarbonek sięga do czasów gdy o bankach mało kto jeszcze słyszał.

W średniowieczu ludzie oszczędności swojego życia przechowywali w kuchennych słojach, tam trzymali przyprawy ale też pieniądze. Słoiki te wykonane były z gliny. Staroangielska mowa na taki rodzaj słoików mówiła pyyg.
W trakcie ewolucji języka wymowa i dialekty zmieniały się. I tak też słoiki na których wymowa wcześniej przypominała pug, podczas ewolucji zmieniła się w słowo przypominające pig (czyli świnia).

Przypadkowa odmiana wymowy spowodowała iż zarówno na świnie jak i gliniane słoje zaczęło się mówić bardzo podobnie brzmiącymi wyrazami.
Jednak gdyby nie jeden brytyjskich garncarzy nie doszło by do powstania świnek – skarbonek.

Otóż w XIX wieku garncarz wpadł na pomysł zabawnego połączenia dwóch podobnie brzmiących słów w jeden przedmiot i wylepił właśnie taką świnkę – skarbonkę.

Pierwsze skarbonki nie przypominały obecnych. Nie miały bowiem otworów na brzuchu dzięki, którym mogliśmy bez robienia krzywdy śwince wyjąć pieniądze. W tamtych czasach niestety ale trzeba było użyć siły by wyciągnąć odłożone pieniądze.

Może dlatego starsze pokolenia wrodzone mają oszczędzanie, a nasze świnki wskutek ułatwień z wyjmowaniem pieniędzy nauczyły nas bardziej konsumpcyjnego stylu życia niż zbierania grosza do grosza.