Już w XVIII w. Komisja Edukacji Narodowej postulowała o rozszerzenie

programów nauczania o aspekt finansowy, jednak z realizacją tego pomysłu

trzeba było poczekać do początków XX w., gdy na ziemiach polskich

zaczęto tworzyć szkolne kasy oszczędności.

Pierwsza z nich powstała w 1906 r. w Sokalu.

Prawne uregulowanie funkcjonowania SKO nastąpiło w 1925 r.

wraz z wydaniem przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego,

 Stanisława Grabskiego, specjalnego okólnika, w którym wskazywał,

że „młodzieży szkolnej należy wpajać umiejętność i zasady oszczędzania pieniędzy”.

Jednym ze sposobów realizacji tego celu miało być tworzenie SKO.

W roku szkolnym 1934/1935 r. kuratelę nad działalnością SKO

objęła Pocztowa Kasa Oszczędności.

Do wybuchu II wojny światowej (w jej trakcie działalność została zawieszona)

SKO działały w blisko 14 tysiącach szkół różnych typów,

skupiając ponad milion członków.

Działalność SKO wznowiono w 1947 roku.

Kolejne lata to okres największego wzrostu liczby szkół

uczestniczących w programie – do 1957 roku założono je

w niemal 20 tysiącach placówek w całym kraju.

W 1971 roku prowadzenie SKO przez Powszechną Kasę Oszczędnosci

 (powstała w 1950 r. w miejsce zlikwidowanej Pocztowej Kasy Oszczędności)

zostało uregulowane zarządzeniem Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego.

W 1999 roku PKO Bank Polski zdefiniował

prowadzenie SKO w swoim statucie

 jako jedno z zadań banku.