Niedawno na lekcji języka polskiego odbyła się ważna rozprawa. Sala lekcyjna stała się na chwilę salą sądową, w której ocenialiśmy postępowanie głównego bohatera powieści „Ten Obcy”, Zenona Wójcika.

Klasa VI podzieliła się na dwie grupy. Grupę oskarżających Zenka oraz grupę broniącą chłopca. Za najważniejszą ławą zasiedli sędziowie: Gabriela i Jacek. Prokuratorzy oskarżali Zenka, a obrońcy próbowali znaleźć argumenty uniewinniające. Zadaniem każdego członka grupy było przedstawienie jak największej ilości rzetelnych argumentów. Wysoki Sąd przysłuchiwał się dyskusji z wielką uwagą.

Moim zadaniem było oskarżenie Zenka. Chciałem udowodnić, że jego postępowanie było złe i nierozsądne. Uważam, że jego czynów w żaden sposób nie można usprawiedliwić trudną sytuacją życiową. Kradzieże, kłamstwa i oszustwa to złe, życiowe wybory. Również ucieczka bohatera z domu nie była sposobem na rozwiązanie problemu.

Według mnie lekcja była bardzo ciekawa, ponieważ pozwoliła nam ocenić bohatera inaczej niż zazwyczaj. Zebrane argumenty ocenił bezstronny Wysoki Sąd. Musieliśmy wyjątkowo się starać, by były one merytoryczne i treściwe, a dyskusja kulturalna i spokojna.

Bartek (Prokurator)

KD KSP

Praca sędziego to nie zabawa. Przekonałam się o tym na własnej skórze, gdy musiałam zadecydować o losach Zenona Wójcika, bohatera znanej wszystkim lektury. W moich rękach pierwszy raz w życiu spoczywał los innego człowieka.

Zenek Wójcik jest głównym bohaterem powieści Ireny Jurgielewiczowej „Ten obcy”. Klasa, omawiając lekturę, miała raczej podzielone zdania na temat charakteru i zachowania chłopca, więc nastało wielkie podekscytowanie, gdy pani polonistka zdradziła nam cel następnej lekcji. Mieliśmy bowiem osądzić postępowanie Zenka.

Przeczuwaliśmy, bo znamy się doskonale, że będzie to konfrontacja naszych poglądów, wymiana „mocnych” argumentów oraz przenośne „urwanie głowy”.

Nadszedł dzień rozprawy. Uczniowie zostali podzieleni na oskarżycieli i obrońców. Pani Dominika dała czas każdej ze stron na zebranie argumentów, a w międzyczasie wybrała sędziów. Oczywiście… padło na mnie. Zasiadając za „ławą” sądu zrozumiałam, jak trudna jest ta praca. Sędzia nie może się wypowiadać, ani konsultować z innym sędzią. Musi rzetelnie oceniać argumenty i kontrolować przebieg dyskusji.

Najtrudniejszym zadaniem było powstrzymanie się przed wyrażeniem własnych poglądów dotyczących oskarżonego. Sama nie lubiłam Zenka, lecz to nie mogło wpłynąć na moją decyzję. Gdy ostatni argument padł, a na sali zapadła cisza, pani poprosiła Wysoki Sąd na obrady. Razem z sędzią Jackiem musiałam osądzić nieletniego. Po długich naradach, triumfalnie wstąpiliśmy do klasy. Wyrok miał zapaść.

Zenek nie był bez winy, lecz nie można było nazwać go osobą złą. Argumenty sobie wzajemnie przeczyły, przez co trudno było go osądzić. Chłopiec kradł, ale przyznał się do winy i wyraził skruchę. Był impulsywny, ale dzięki temu zdziałał wiele dobrego.

Rozprawa była interesującym doświadczeniem dla mnie i dla kolegów z klasy.

Gabrysia (Sędzina)

KD KSP